tanto me ten

Pouco me importa. 
Pouco me importa o que? Não sei: pouco me importa.

Navio que partes para longe, 

Por que é que, ao contrário dos outros, 

Não fico, depois de desapareceres, com saudades de ti? 

Porque quando te não vejo, deixaste de existir. 

E se se tem saudades do que não existe, 

Sinto-a em relação a cousa nenhuma; 

Não é do navio, é de nós, que sentimos saudade.

O que ouviu os meus versos disse-me: "Que tem isso de novo? 

Todos sabem que uma flor é uma flor e uma árvore é uma árvore." 

Mas eu respondi, nem todos,(*) (...?) 

Porque todos amam as flores por serem belas, e eu sou diferente 

E todos amam as árvores por serem verdes e darem sombra, mas eu não. 

Eu amo as flores por serem flores, diretamente. 

Eu amo as árvores por serem árvores, sem o meu pensamento.

Alberto Caeiro: Poemas inconjuntos

RENÉ CHAR: À la santé du serpent

Á SAÚDE DA SERPE

1.
Eu canto a calor con cara de recén nacido, a calor desesperada.

2.
Chegou a hora de o pan partir o home, de ser a beleza do despuntar do día.

3.
Quen se fía do xirasol non volverá meditar máis na casa. Todos os pensamentos do amor serán seus.

4.
Na ronda da andoriña xéstase o temporal, proxéctase un xardín.

5.
Sempre haberá unha pinga de auga que dure máis que o sol sen que o ascendente do sol llo tome a mal.

6. Realiza todo o que o coñecemento quere gardar baixo chave, o coñecemento de centos de pasaxes.

7.
Quen vén ao mundo para non alterar nada non merece consideración nin paciencia.

8.
Canto vai durar esta eiva do home morrendo no centro da creación porque a creación prescinde del?

9.
Cada casa era unha estación. A cidade outro tanto. Todos os habitantes amalgamados non coñecían máis que o inverno, a pesar da súa carne quente, a pesar do día único que nunca acaba.

10.
En esencia ti es constantemente poeta, constantemente no cénit do teu amor, constantemente ávido de verdade e xustiza. Sen dúbida é un mal necesario que non poidas estar máis a miúdo na túa conciencia.

11.
Farás da alma que non existe un home mellor ca ela.

12.
Olla a imaxe  temeraria en que se baña o teu país, ese pracer longamente negado.

13.
Moitos son os que agardan que a dificultade os soerga, que a fin os rebase, para definirse.

14.
Agradece a quen non tira proveito do teu remorso. Es o seu igual.

15.
As bágoas desprezan o confidente.

16.
Hai unha profundidade mensurable alí onde a area sepulta o destino.

17.
Meu amor, pouco importa que eu nacese: faste visible no lugar en que desaparezo.

18.
Poder camiñar, sen facer caer o paxaro, dende o corazón da árbore ata a éxtase do froito.

19.
O que te acolle a través do pracer só é a gratitude mercenaria da lembranza. A presencia escollida non redime do adeus.

20.
Non te dobres máis que para amar. Se morres, segues amando.

21.
As tebras que te sepultan están rexidas pola luxuria do teu ascendente solar.

22.
Ignora os que consideran que o home pasa para non ser máis que unha fase de cor na superficie atormentada da terra. Que tiren do longo fío da súa protesta. A tinta do tizón e a cor avermellada da nube son un.

23.
Non é digno do poeta mistificar o año, facer investidura da súa lá.

24.
Se habitamos un lóstrego, está aí o corazón do eterno.

25.
Ollos que, coidando inventar o día, acordastes o vento, que podo facer por vós, eu son o esquecemento.

26. A poesía é de todas as auga claras a que menos demora nos reflexos das súas pontes. Poesía, a vida futura no interior do home cualitativo.

27.
Unha rosa para a chuvia. Despois de anos innumerables, é o teu desexo.

Laxe das Rodas. Lugar da Pallagheira. Parroquia de Louro. Concello de Muros.

À LA SANTÉ DU SERPENT

I
Je chante la chaleur à visage de nouveau-né, la chaleur désespérée.

II
Au tour du pain de rompre l’homme, d’être la beauté du point du jour.

III
Celui qui se fie au tournesol ne méditera pas dans la maison. Toutes les pensées de l’amour deviendront ses pensées.

IV
Dans la boucle de l’hirondelle un orage s’informe, un jardin se construit.

V
Il y aura toujours une goutte d’eau pour durer plus que le soleil sans que l’ascendant du soleil soit ébranlé.

VI
Produis ce que la connaissance veut garder secret, la connaissance au cent passages.

VII
Ce qui vient au monde pour ne rien troubler ne mérite ni égards ni patience.

VIII
Combien durera ce manque de l’homme mourant au centre de la création parce que la création l’a congédié?

IX
Chaque maison était une saison. La ville ainsi se répétait. Tous les habitants ensemble ne connaissaient que l’hiver, malgré leur chair réchauffée, malgré le jour qui ne s’en allait pas.

X
Tu es dans ton essence constamment poète, constamment au zénith de ton amour, constamment avide de vérité et de justice. C’est sans doute un mal nécessaire que tu ne puisses l’être assidûment dans ta conscience.

XI
Tu feras de l’âme qui n’existe pas un homme meilleur qu’elle.

XII
Regarde l’image téméraire où se baigne ton pays, ce plaisir qui t’a longtemps fui.

XIII

Nombreux sont ceux qui attendent que l’écueil les soulève, que le but les franchisse, pour se définir.

XIV
Remercie celui qui ne prend pas souci de ton remords. Tu es son égal.

XV
Les larmes méprisent leur confident.

XVI
Il reste une profondeur mesurable là où le sable subjugue la destinée.

XVII
Mon amour, peu importe que je sois né: tu deviens visible à la place où je disparais.

XVIII
Pouvoir marcher, sans tromper l’oiseau, du coeur de l’arbre à l’extase du fruit.

XVIX
Ce qui t’accueille à travers le plaisir n’est que la gratitude mercenaire du souvenir. La présence que tu as choisie ne délivre pas d’adieu.

XX
Ne te courbe que pour aimer. Si tu meurs, tu aimes encore.

XXI
Les ténèbres que t’infuses sont régies par la luxure de ton ascendant solaire.

XXII
Néglige ceux aux yeux de qui l’homme passe pour n’être qu’une étape de la couleur sur le dos tourmenté de la terre. Qu’ils dévident leur longue remonstrance. L’encre du tisonnier et la rougeur du nuage ne font qu’un.

XXIII
Il n’est pas digne du poète de mystifier l’agneau, d’investir sa laine.

XXIV
Si nous habitons un éclair, il est le coeur de l’éternel.

XXV
Yeux qui, croyant inventer le jour, avez éveillé le vent, que puis-je pour vous, je suis l’oubli.

XXVI
La poèsie est de toutes les eaux claire celle qui s’attarde le moins aux reflets de ses ponts.
Poèsie, la vie future à l’intérieur de l’homme requalifié.

XXVII
Une rose pour qu’il pleuve. Au terme d’innombrables années, c’est ton souhait.

(fragmento)

RENÉ CHAR: Le Poème pulvérisé, 1947

Pedra da serpe en Corme, hainas con este motivo en Valga e Campolameiro.
Son o que nos queda da vella cultura ofiusa dos oestrimnios galaicos.

caras moi duras

O Pindo non se vende!

http://www.montepindo.org/

Pois agora...hai que matar a Supermán!

Arca do Barbanza

HAI QUE MATAR A SUPERMÁN

O paxaro, o morcego multicolor, o miñato de pouta biónica

que ha beber os catro ventos do noso monte Sagro

onde cantaban os druídas o himno megalítico do pobo

e prendían a labarada popular con cerne de carballo milenario.

O paxaro terrible de ollo perpendicular no firmamento

que vai encher de bosta nuclear todos os cómaros do Iriote, da Curota e do Confurco.

O paxaro da morte vén voando, e temos que avisar a toda a xente!

Onde cantaba a fonte, onde libremente cantaba o paspallás

e a cotovía desfiaba cada serán a súa fita de música

onde o corvo fero e antigo ollaba como un patriarca desde o cume máis alto

onde o poldro salvaxe proclamaba a súa liberdade constitucional

apouséntase o gringo co seu aparello terrorífico.

Ai do Barbanza, amigo, de cervos fuxidíos e de lobos

que agora ouvearán nunha gaiola.

As pedras do altar da nosa patria serán agora o WC de luxo

do home de Minessotta primitivo no seu furor

bufando no seu búfalo interestelar e cantando

o seu cántico de anxo depravado-ou de animal depredador!

Temos que construír a catapulta tridimensional

ou a bandarria de cincocentas mil arroas-forza

para esmagarlle os collóns a Superman. E vén voando!

Están os símbolos antigos no fío da hecatombe,

pero no corazón da mocidade da miña patria

érguese agora un berro que xa nunca se poderá apagar

senón con sangue.

E temos que avisar a toda a xente!

É preciso a carraxe. Acumular furor e dinamita,

erguer o estadullo atávico que brúe no epicentro

para escorrentar a besta apocalíptica e atobala

cun pau de ferro atravesado nos riles

na súa plataforma unicelular de aceiro inoxidable

e que poidan brincar os nenos ledamente.

                                                                               1980

ANTÓN AVILÉS DE TARAMANCOS: Nova crónica de Ulises in O tempo no espello, Edicións do Castro, Sada, 1982.

Este poemiña vai adicado ao goberno de Expaña, que alá polo ano 1980 puxo en marcha a base americana do Barbanza, no cumio da serra; un lugar cheo de asentamentos megalíticos polos que tanto o goberno autonómico como estatal amosan un absoluto desprezo. As instalacións son ben visibles desde calquera lugar da beira norte da Ría de Muros- Noia e sobresaen dúas cúpulas ás que Taramancos denomina os collóns de Supermán. 

Unha viaxe á Illa dos Mortos

NO CAMIÑO DE CORME

cinco carrascas fan batido de moras
con morro de morodo
entre toxos cadavéricos
na tona batida
a punto de neve
do monte
unha billa deita berces
nas berzas da mañá
para acougar as careixas
con caricias de carencias básicas
guindo croios
para axotar xoubas
das laxes fendidas
no medio da touza
as cabazas comen vieiras
na súa lama
o dalai lama prefire carballos
ao vapor da brétema
dos seixos primitivos
saen pelouros líquidos
nos teus beizos cárnicos
son queirugas recén molladas polo orballo
das camariñas
dedúcense camas pequeniñas
as sabas flor extenden arrecendos vibratorios
no tímpano do teu caracol de sons
sen sentido.

GUNNAR EKELÖF

PEDRA A PEDRA

Penedos de Monte Louro 

PIERRE A PIERRE

Pierre à pierre et pied à pied

Et coeur à coeur et tête à tête

Les beaux jours sont passés

Fil à fil et feuille a feuille

Et un à un et seul à seul

Les jours sont beaux et ne passent pas

Grain à grain corps à corps

Et côte à côte et main à main

Bien malin qui gagnera la bataille

Pierre a grain et sule à un

Et main à coeur et tête à coeur

L'amour est vaste comme le monde

ROBERT DESNOS: Destinée Arbitraire

PEDRA A PEDRA

Pedra a pedra e pé a pé

E corazón a corazón e testa a testa

Os mellores días son pasados

Fío a fío e folla a folla

E un a un e único a único

Os días son fermosos e non pasan

Gran a gran corpo a corpo

Costa a costa e man a man

Ben arteiro quen gañar a batalla

Pedra a gran e único a un

E man a corazón e testa a corazón

O amor é vasto coma o mundo.

CABODANO PRESTIXIOSO: tal día coma hoxe, hai nove anos que a costa galega se converteu na Gran Mancha sen Quijote da Península Ibérica coa inestimable colaboración por ausencia das autoridades imcompetentes. Agora que disque toca votar, sería estupendo facer un bo revobinado para mandar a toda a clase política a limpar a boca e o cú de tanto discurso inútil. Aproveitamos para lembrar que as balsas onde se xuntou o chapapote apañado das praias con todo tipo de refugallos, moreas de luvas, canastos, redes, botas de auga, mascariñas, roupa, colectores, escumadeiras xigantes, pas,etz, etz están aínda como quedaron e non parece que se dese con ningunha idea feliz para xestionalas.  Na Nasa tamén lembran con ironía o triste evento, podedes velo AQUÍ.

Fonte: El País

O ESQUELETE DO VERÁN

AVDA REPÚBLICA ARGENTINA

Un mendigo está sentado aí en fronte, fuma e bebe algo dun vaso de cartón. Hai un ano el estaba exactamente no mesmo sitio, no mesmo chanzo, á porta do mesmo quiosco; e eu aquí, en fronte del, almorzando.

O ruído é incesante, duro, vello, con tos síquica. Unha veciña dende o alto sacode a roupa da cama, sen complexos, enriba dos transeúntes. Pasan fostiados dous mozos nunha bicicleta, ela sentada no manillar, pillan velocidade pola pendente da avenida e cando el mete o freo por culpa dun semáforo todo o conxunto tambaléase perigosamente.

É a primeira hora da mañá e xa vai calor. Hai moita xente que anda arriba e abaixo polas dúas beirarrrúas. Moitos son vellos, deformes, idos, gastados. As velliñas van vestidas elegantemente, algunha leva un traxe de saia e chaqueta a xogo con enormes botóns doutras épocas. Mellor non describo a feitura dos zapatos, hainos inenarrables. A xente de mediana idade xa está afeada e vai moi seria, case con cara de malaostia. Só nos máis novos se pode ver algo que lembre a gloria da fermosura humana.

Penso nos muros vellos da miña terra. Nas vellas campesiñas que aínda levan colleita á feira. Na súa agradable e humilde conversa. Na maneira que teñen de conservar a beleza innata ata que morren no sorriso afable e no xesto xeneroso das mans labradas que semellan teren nacido para darse.

O sol empeza a pegar forte.

O sol do verán é un fastío que dura ata o solpór.

Pois si, estou exactamente no mesmo lugar que hai un ano. É como se o momento fose o mesmo enmarcado nunha paréntese temporal. Nesa peréntese eu coidei dar a volta ao mundo a diario pero aquí non debeu suceder absolutamente nada porque todo está exactamente igual. O mendigo, o ruído, os pelos da cama voando do alto, os vellos, os botóns xigantescos, os mozos baixando cara o centro, o metro pasando anónimo rumbo a ningures...de feito empezo a pensar que aínda estou revolvendo o azucre que botei hai un ano...

Ábrome antes de que estas lanzas de noxo empecen a desesperarme.

voo618: a rir de min


sicocartografías: haicucurrucucuuuuuu

LINGUA MATERNA versus IMPERIALISMO LINGÜÍSTICO

Agradecementos a Gatopistola por establecer contacto con esta marabillosa banda




No ámbito do sol moribundo: relato audiovisual sen palabras sobre a morte do sol.

Fábula oriental: os cabalos do coñecemento son políglotas e como tales entenden idiomas. Alén diso saben desprazarse por todos os seus rexistros . O tigre da sabedoría capacítaos para escoller o máis adecuado en cada momento, independentemente das presións e do contexto dominante, mesmo ás veces independentemente do interlocutor, sobre todo se o interlocutor sofre de ovellismo.


E o can? Ah! caramba, esquecíao de novo. Continúa fiel . Pero está empezando a fartarse de que sempre me esqueza del. 

Todas as linguas están mortas
Mortas en mans do veciño tráxico
Hai que resucitar as linguas
Con sonoros risos
Con vagóns de gargalladas
Con cortacircuitos nas frases
E cataclismos na gramática
Érguete e anda
Estarrica as pernas anquilose salta
Lumes de risa para a linguaxe tremelicando de frío
Ximnasia astral para as linguas tolleitas
Érguete e anda
Vive vive coma un balón de fúbol
Estala na boca de diamantes motocicleta
En ebriedade dos seus vagalumes
Vertixe si da súa liberación
Unha bela loucura na vida da palabra
Unha bela loucura na zona da linguaxe
Aventura forrada de desdéns tanxibles
Aventura da lingua entre dous naufraxios
Catástrofe preciosa nos raís do verso

Vicente Huidobro

CORTEGADA - ILLA EXPOLIADA

A Rapa das Bestas (1/2)

enlace para ESPANTADOS

SINAIS DE IDENTIDADE

vendo sen ver

pois estou na cociña...creo que en estado consciente...e póñome a mirar pola ventá...está soando unha canción en italiano que sei de memoria...tarareo mentalmente mentres observo distraida a paisaxe ao lonxe...de pronto, sen previo aviso...os ollos empezan a chorar eles sós...non teño a impresión de estar emocionada por ... máis ben, sorprendida dese pranto a cámara lenta e sen motivo aparente ningún... a canción non é para tanto... entón, que pasa?.....fíxo a miña atención nun sector da paisaxe que teño xusto en fronte, na baixada que comunica o Praixal coa estrada nacional paralela á autoestrada...falta algo...falta unha inmensa árbore, alta como un edificio de varios pisos e que dende a miña ventá ten o tamaño dunha falanxe, esa que reventaba en flor en abril e se erixía en micro e macro espectáculo cíclico... cortárona! ... onte aínda estaba... o prado cobra un aspecto tétrico... os ollos xestionaron o impacto visual  antes que o cerebro?.....pregunto... a sensación de impotencia é infinita,,,,,marcho da cociña desconcertada,,,,,paro a música,,,,,vou ao sitio,,,,,necesito ir e deixar alí o meu asombro.....nunca souben se volvín.

POSDATA: "Unha árbore morreu e marchou con ela parte da miña vida" a arboriña protagonista desta entrada non morreu, matárona. Isto sucedeu hai catro ou cinco anos, no sitio non medrou máis nada que a herba pertinaz neste país arboricida, territorio colonizado de eucaliptos sen koalas.

Esta primavera tamén puiden constatar a tala de dous carballos centenarios en Carnota, lugar non precisamente pródigo en vellas carballeiras, o baleiro que deixaron é indescriptible e a sensación de orfandade daría para berrar moi alto. 

Se as vellas crenzas celtas teñen algo de verdade, os arboricidas atraen a desgraza para si e para a súa xente cando teñen o atrevemento de tirar abaixo algunhas especies de árbores. Unha delas é o espiñeiro, considerada a árbore dos namorados, e por tanto, a representación do amor; outra é o castiñeiro, que proveía cos seus froitos ao clan de hidratos de carbono para o inverno ( os celtas facían pan de fariña de castañas e de landras dos carballos); e outra, sen dúbida ningunha é o carballo  considerado a árbore emblemática do mundo celta en toda a cornixa atlántica europea. O carballo asociábase ao deus do raio, Xúpiter latino, Zeus grego, pois as súas raíces son as que van máis profundas na terra en todo o reino vexetal. Esta anclaxe firme fai de toma de terra cando hai descargas eléctricas nas tormentas e convérteos en auténticos pararraios naturais, de maneira que era frecuente e case obrigado ter a aldea protexida por un exemplar vetusto e ben plantado.


Como resultado da miña indignación e como teño tendencia natural a identificarme con todo o que está vivo, reclamo de maneira urxente que se prohiba terminantemente a tala descontrolada de árbores vellas, coñecidas tamén co nome de arbores singulares ou senlleiras, tendo este estatus toda árbore, autóctona ou foránea, con máis de 25 anos, independentemente de cal sexa a súa envergadura e de se é propiedade ou non de alguén. 


Se cadra, non se trata de replantar moitos máis exemplares, senón de conservar os que xa hai.  Galicia é unha das reservas arbóreas máis interesantes de Europa, pero pouco a pouco e mentres estamos enmallados e discusións ideolóxicas e conversas peripatéticas, van caendo os mellores exemplares, e o máis grave é que non sabemos por que nin para que.

no xardín botánico
un poema arbóreo
de Mario Benedetti

,

DENDE MUROS PARA O MUNDO

COPLAS POPULARES

Adeus Muros, pequeniño,

a popa vouche virando,

non sei que me queda dentro

que os meus ollos van chorando.

Adeus Muros, pequeniño,

ben te podías loubar,

Santiago con ser máis grande

non che ten porto de mar.

Un pícaro dun lateiro

moreniña me chamou,

moreniña son por certo,

para ti lateiro non.

Algúns días algo, algo,

agora malpocadiño

xa non me queren as mozas

porque vou acabadiño.

O cabiño de Fisterra

é cabo de moita altura,

onde os barcos do rei

toman a caladura.

O río de Badernado

paseino de pedra en pedra,

cunha variña na man

e unha fita verde nela.

Adeus, que marcho do mundo

porque a terra xa me chama,

se non queres que me vaia

dáme o teu sangue, serrana.

Serres éche bo lugar.

Serres é o purgatorio

onde as almas van penar.

Tres días hai que non xanto,

senón bágoas por pan,

eses son os alimentos

que os amoríos me dan

As de Louro e as de Lariño?

para beber pola bota,

as da Virxe do Camiño!

O meu home é un ciumento

e cos seus ciúmes me mata,

ciúmes se vou a misa

ciúmes se quedo na casa

Badernado sona ten

Badernado ten a sona

de cantar e bailar ben.

se che interesa a literatura popular AQUÍ poderás atopar máis coplas muradanas clasificadas tematicamente. Para o meu ver, non teñen desperdicio. Hainas por todo o país. Son a fonte de toda literatura de autor e están intimamente ligadas ao cantigueiro popular. Toda a Península Ibérica é unha potencia mundial deste tipo de produtos culturais de transmisión colectiva e autoría anónima. Unha feliz alianza entre a música e a literatura para a cal non se neceista máis instrumento que unha voz ben afinada e un peito aberto.

O que aparece en color son nomes de lugares da contorna muradana. Para os filólogos esta é unha zona moi peculiar porque presenta numerosas subáreas dialectais de enorme interese lingüístico. É frecuente que nas coplas populares se faga louvanza da terra en que nacen así como das virtudes dos seus habitantes. Eu da predisposición da xente de Badernado para o cante e o baile dou fé por telos visto e oído. E nunca deixarán de sorprenderme. Uns apuntamentos: a última vez que oín cantar o eixo do carro foi nun camiño cara a Badernado, era una tarde poallenta e a humidade do ar imprimía un aire melancólico ao sons que circulaban. Os bois arrastraban a cámara lenta un carro cheo de herba recén cortada e a paisaxe acústica xerada quedoume gravada na memoria para sempre. Noutra ocasión pasou un home xa vello empurrando unha bicicleta das que se chamaban alí portuguesas, grande e de ferro, con enormes rodas e dinamo. Non lle apetecía pedalear e botouse a andar cantando, e cantaba:

Guadalajara en un llano

Méjico en una laguna

Guadalajara en un llano

Méjico en una laguna

donde cantaban la fe...

donde cantaban las fe...

donde cantaban la feas

porque guapa no hai más que una!

Imaxe do disco de Keltoi A nosa cinza

DOUS ENLACES
AQUÍ poderás ver un  documental etnográfico sobre o carro do país realizado no ano1941. Titúlase O carro e o home, tamén está en youtube en dúas partes. A disfrutalo!

Mamasunción (1984)

Esta é unha das primeiras pezas do cinema galego contemporáneo. Hai antecedentes nos anos vinte e na diáspora. O seu director, Chano Piñeiro, era farmacéutico en Vigo e decidiu adicarse á súa gran paixón, o cine. Esta é a súa 1ª obra, fíxoa cando estaba empezando a "movida" e toda a cidade era un fervedoiro de proxectos e ideas incandescentes. A curtametraxe obtivo moito recoñecemnto dentro e fóra do país.
 A 2ª parte podes vela dándolle AQUÍ.
 Se che interesa saber máis sobre o labor de Chano Piñeiro toparás información e acceso a parte da súa obra  AQUÍ

a gramática das pedras

Pedra da auga
Teis

A GRAMÁTICA DAS PEDRAS

(petroglifos)

Na noite

Dos tempos

Cando os niveis de

Radioactividade

Eran asumibles

Os dedos

Dun xigante

Falaban ao cosmos

Con pegadas

Circulares

Sen acentos

Sen aristas nin

Ángulos na voz

OOOM

Sílaba sagrada

Laxa labrada

Túnel de tempo

Isto

A

C

A

B

O

U

http://listen.grooveshark.com/s/Happiness+Together/27HTB5?src=5


pedra da auga

por aquí xogabamos de pequenos

coa cabeza coroada de follas de castiñeiro

aos indios

eramos como vinte ou trinta na tribo

case ninguén quería ser vaqueiro

..................................

o único petroglifo do término municipal de vigo

Frío fóra
a calor húmida da cociña de ferro, sempre fumegante
o almorzo

O coitelo da camiñada ata a escola.

É unha casa de pedra con dúas plantas
arriba as nenas
abaixo os nenos
hai un cuarto dos ratos
e un mestre abaixo que martiriza os nenos cunha vara
e unha mestra arriba que nos despreza
obríganos a falar en castellano
non sabemos
tanto lle ten, somos un paletos.

No recreo
saímos a un campo de terra protexido por un inmenso ombú
obrígannos a saltar á corda
a corda é xigantesca
cando te equivocas e che lostrega nas pernas
quedan as marcas
as nenas non podemos levar pantalón
eu lévoo
a mestra tortúrame tirándome das orellas
o lóbulo sepárase
chego a casa sangrando
miña nai monta en cólera
vai onda a mestra que é zamorana e di non entender como falamos
chama por ela a berros
dille que como volva a poñerme a man encima
que a rebenta
nese momento adoro a miña nai
a vacaburra nunca máis volveu tocarme
eu só tiña catro ou cinco anos.

Anos máis tarde no inmenso campo de terra
construíron o instituto, era só masculino.

O ombú cortárono, era o único exemplar de toda a ría de Vigo.

http://incendiaelcielo.blogspot.com/2011/03/placer-culpable.html

tragarei cada unha das vosas mentiras 
só polo gusto de cuspírvolas á cara

ASÍ FALOU MARÍA SABINA

Cántico ancestral oral


Son a muller que soa nacín
son a muller que soa caín
son a muller que agarda
son a muller que examina
son a muller que mira cara adentro
son a muller que busca debaixo da auga
son a nadadora sagrada
porque podo nadar no grandioso


Son a muller lúa
son a muller que voa
son a muller aerolito
son a muller constelación guarache
son a muller constelación bastón
son a muller estrela......dios
porque veño percorrendo os lugares
dende a súa orixe
son a muller da brisa
son a muller rosada fresca
son a muller da alba
son a muller solpór
son a muller que agroma
son a muller arrincada
son a muller que chora
son a muller que chifla
son a muller que fai soar
son a muller tamborista
son a muller trompetista
son a muller violinista
son a muller que alegra
porque son a pallasa sagrada

son a muller pedra de sol
son a muller luz de día
son a muller que fai mudar
son a muller do céo
son a muller de ben
son a muller pura
son a muller espírito
porque podo entrar e podo saír no reino da morte

son a muller que chucha
son a muller que limpa
son a muller que cura
son a muller herbeira
son a muller sabia en linguaxe
porque son a muller sabia en medicina

non sei en que ano nacín
pero a miña nai, Mª Concepción, díxome
que foi unha mañá do día en que se celebra a virxe Madanela

ningún dos meus antepasados coñeceu a súa idade

O lugar en que agora vivo chámase Cerro Fortín, arriba do barrio misteco, dende onde pode verse alá abaixo a pequena poboación de Guathla. Non coñecín ben o meu pai, pois cando eu tiña tres anos e a miña irmá Mª Ana catro ou cinco, el morreu. Nin os feiticeiros, nin os curandeiros, nin os sabios puideron sandalo. Pobre. Morreu convertido en guajolote porque morreu cheo de grans no pescozo. A miña irmá e máis eu fomos as únicas dúas fillas do nosos pais. Sufrimos moito porque non tiñamos nada, só fame, só frío. Creo que a nosa vontade de vivir era moi grande, máis grande que a vontade de moitos homes. A vontade de vivir mantíñanos loitando día con día para finalmente conseguir algún bocado que aliviase a fame que tiñamos.

Fumemos cigarro e fumemos o corazón de deus!
Sei tomar cervexa e fumar cigarro.
Sei tomar cervexa, sei tomar café e sei fumar cigarro

Vivo porque sei traballar
por iso cheguei a vella
semento millo
se hai feixóns para comer é polas miñas mans
porque traballo para mercar cervexas e cigarro
traballo dende o mencer

Vou polo mundo sen nada
ata fun mordida nun brazo.
Xa quixera subir ao máis alto da montaña e berrar
onde quedou aquilo? Lástima de min!

Mª Ana e máis eu coidabamos no monte as nosas galiñas para que non fosen vítimas de gabiáns e raposos. Un día, estabamos sentadas baixo unha árbore cando puiden ver ao alcance da man varios fungos. Lembro que os avós falaban destes fungos con gran respecto. Chamábanos cousiñas ou santos. Eu chámoos nenos santos. Levei os fungos á boca e masqueinos. O seu sabor non era agradable. Polo contrerio, eran amargos, con sabor a raíz, a terra. A miña irmá Mª Ana, observándome fioxera o mesmo. Despois de comermos os fungos sentiámonos mareadas como se estivesemos borrachiñas e empezamos a chorar. Máis tarde sentiámonos ben, sentiamos que os fungos nos falaban, oiamos unha voz, unha voz que viña do outro mundo. Era unha voz doce, pero autoritaria á vez, como a voz dun pai que quere os fillos pero críaos con forza. Eu sentín que todo o que me rodeaba era deus. Sentía que eu falaba moito, e que as miñas palabras eran fermosas. Tempo despois souben que os funfos daban sabedoría, que curaban enfermidades e que a nosa xente había moitísimos anos que os tomaban, que teñen poder, que eran o sangue de cristo. Aos nenos santos hai que terlles respecto. As persoas que apañan os nenos santos deben estar limpos de corpo e de espírito, non deben ter contacto sexual, non deben asistir aos velorios para non contaminarse do ar impuro dos mortos.

Un día miña nai, sen consultarme, ordenoume xuntar a miña roupa dicindo que a partir dese momento xa non lles pertencía máis. Agora pertences a este rapaz que será o teu home. Vai con el, aténdeo ben. Xa es unha mulleriña. Así é o costume. Eu tería 14 anos. Nos primeiros días da miña nova vida, sentín medo porque non sabía o que pasaba. Máis tarde resigneime. Co paso do tempo quíxenlle abondo ao meu home. Chamábase Serapio Martínez. Era un chaval de vinte anos. Con orgullo podo dicir que sabía ler e escribir. Adicábase ao comercio da fiacha vermella e negra que se usa para bordar os bipiles que vestimos as mulleres. Tiven marido durante seis anos. Ao igual ca a miña nai, enviuvei ao vinte anos de idade. Con serapio tiven tres fillos: Catarino, Bibiana e Apolonia. Nunca comín os nenos santos mentres vivín con Serapio. De acordo coas nosas crenzas, a muller que cura non debe ter tratos cos homes. Os que van desvelarse non deben ter trato sexual durante catro días antes e catro días despois da velada. A condición debe cumprirse fielmente. Doce anos despois de quedar viúva, un home chamado Marcial Carrera empezou a pretenderme. En realidade, eu non tiña necesidade de ter home, pois eu sabía manterme por min mesma. Eu sabía traballar. Marcial Carrera insistía, pasaron os días, eu pensábao. Era un pretendente, non semellaba home de traballo. É máis, tiña fama de desobrigado e borracho. Pero á fin, accedín. Puxen as miñas condicións. Se Marcial quería muller, el debía vir á miña casa; porque non ía mudar a miña nai, os meus fillos, o meu petate, as miñas potas, os meus sachos e os meus paquetes á súa casa. Arreábame con frecuencia e facíame chorar. Non lle gustaba traballar no campo. Nos trece anos que vivín con Marcial tiven seis fillos. Morreron todos, só sobreviviu a miña filla Aurora. Os meus fillos morreron de enfermidade ou asasinato. A Marcial, ao igual que ao meu primeiro marido, Serapio, gustábanlles as mulleres. Os fillos dunha señora con quen tiña relacións golpeárono e ferírono con machete. Bañado en sangue, morreu tirado no camiño.

O ter quedado viúva de segunda volta facilitou que me decidise enfrontar o meu destino. O destino que se me fixara dende antes de nacer. Ser sabia. O meu destino era curar. Curar coa linguaxe dos nenos santos. Pero algo me detiña, como se fose medo de entregarse un ao que foi destinado.

Os nenos santos fálanme, aconséllanme. Dinme como debo sandar os enfermos e apréndenme a linguaxe que falo nas veladas. E toda a miña linguaxe está no libro que me foi dado.

Son a que le,
son a intérprete
ese é o meu privilexio. A xente vén a min para que cure os seus enfermos. Veñen en busca de curación os que foron enmeigados por trasnos, os que perderon o espírito por un susto no monte, no río ou no camiño. Por iso pregunto aos enfermos, o día que te mancaches, onde foi?, que pasou?, non sentías que o teu corpo non tiña espírito? que o teu corpo ía baleiro?. Ou nos teus soños, a que lugares chegas?

Cando durmimos o espírito vaga ceibe, vai onde quere ir. O espírito convértese en zacuache, en tigre ou en zopilote. Convertido en animal, o espírito viaxa a lonxanos lugares, o espírito regresa cando acordamos.

Os nenos santos curan as chagas, as feridas do espírito,
o espírito é o que enferma,
os fungos tómanse de noite
para iso celébrase a velada.

Antes de iniciar a velada, pregunto o nome do enfermo. Mª Roberta, veciña e amiga, queimou o pé con auga fervendo. Se o enfermo non me di a verdadeira causa do seu mal,eu adivíñoo. As miñas palabras obrigan a maldade a saír, as miñas palabras obrigan a erguerse aos difuntos

Inicio a cerimonia fronte as imaxes dos santos. O enfermo e máis eu comemos algúns pares de fungos. Ás veces persoas que están presentes tamén toman os seus pares. Déixome levar. Non opoño resistencia e caio nun pozo profundo, interminable. Sinto unha especie de vertixe. Cando os nenos santos traballan dentro do meu corpo fálolles. Pídolles o favor, que nos bendigan, que nos amosen o camiño, a verdade, a curación. Que nos dean o poder de rastrear as pegadas do mal para acabar con el. Dígolles aos fungos " o teu sangue tomarei, o teu corazón tomareiporque a miña conciencia é pura como a túa

porque en min non hai bruxaría

non hai cólera

non hai mentira

porque non teño lixo, porque estou limpa,

non teño po.

Son a muller que nada no sagrado

Muller águia dona son

Muller gabián dona son

Muller thacuache dona son 

Muller thacuache sagrada son

Es gran? es pruído? es cambra?

Son a muller reloxo

porque ti tes o teu reloxo

son  a muller que mira dentro

a  muller que examina

Fala, para iso estás aquí.

Xa non aguanta o meu corazón. Vou cansa.

A miña filla Apolonia axúdame a rezar ou a repetir a miña linguaxe durante as veladas. Fala e di o que sabe. Home sagrado de casa e de sombra. María Sabiniña. 

Camiño dos teus pasos, dos teus pés. 

No camiño das túas mans, Mª Sabina. 

Ata debaixo das túas mans e dos teus pés. 

Ata debaixo dos teus ollos e da túa boca. 

Ata debaixo das túas pegadas e das túas unllas.

Ata debaixo do teu bastón.

Estrela cruz

estrela grande

Nai de leite e rosada fresca

Nai de leite e de peitos.

Ata debaixo das túas mans e dos teus pés.

Muller gabián dona son

Muller águia dona son

Como foi que naceu?

Como foi que caeu?

Tiremos e reguemos por todos lados.

Xunto á túa lareira

Xunto as pedras da túa lareira, co noso san pedro, cos nosos santos está Mª Roberta.

Alí na túa lareira

nas pedras da túa lareira.

Alí dentro da túa casa, dentro da túa sombra.

Muller de traballo, muller de cariño.

Muller de auga salgada

Muller de suor

Muller marchante.

Como foi que veu esta enfermidade?

Di: como foi que esto sucedeu?

Para min non é un xogo facer veladas.

Nas veladas pídenselle favores ao señor das montañas, dos ríos e dos mananciais.
El ten o poder para dar cos espíritos pero tamén sabe sandar as enfermidades se se lle pide
ofértaselle baixo lote de galiñas a cambio de que devolva os espíritos que levou, págaselle con cacao, ovos, copal e pluma.

Sabio en linguaxe, sabio en todo
13 pantalóns, 13 camisolas

nome de 13 pantalóns

pobre de ti
pouco a pouco sandarás
pouco a pouco sandará o meu corpo
é certo o que di a linguaxe
non estás doente, Mª Roberta.

Si, estou conforme
guerra á enfermidade!
vén cos xenerais e cabos
sarxento! comandante!
Teño os meus 13 xenerais
Raimundo, non é?
Veño con todos
traio os meus trece gabiáns.
Cantos sexan. Teño moitos tlacuaches.
Home, home, home
veño con 13 xenerais
sei beber e sei fumar
pero isto
muller de guerras! mira
non é sabio calquera
como é que son a muller sabia?
ausculto e examino
ladra o can policía
Xesús Cristo! miren agora.


Síntome máis aliviada, xa está ben para min.
Aínda che falta! Agora fala ti.
Para isto nos saudamos hoxe
que inmensa marabilla é esta!
Que inmensa marabilla!


Tiven problemas.
Recibín golpes, e mesmo dúas balas de revólver entraron no meu corpo
cando me interpuxen para que un borracho non puidese asasinar o meu fillo Catarino,
sobrevivín aos ataques que veciños e familiares fixeron contra o meu corpo
chegaron a queimarme a casa e roubáronme o pouco que teño
xa vou vella e enferma
respiro con dificultade, canso moito.
Non falo moito porque a miña boca perdeu algúns dentes e avergóñame ester desdentada.
Pídolle a deus que me bendiga
pido bondade a cada día
pido bondade para o mundo
neste mundo onde tamén hai maldade e discordia
este mundo on de a xente pelexa por calquera cousa

sei que pronto vou morrer
pero estou resignada
morrerei no momento que deus queira
sufrín e sigo sufrindo
sempre fun pobre, pobre vivín e pobre morrerei
coñezo o reino da morte
porque cheguei aí
é un lugar no que non hai nin un mínimo ruído
porque o ruído,por mínimo que sexa, molesta.
Na paz dese reino vexo a deus e a Benito Juárez

MARÍA SABINA

Nota:  falta un fragmento.

MENHIRES / CATEDRAIS

Para que serven os menhires?

http://www.psyche-navegante.com/: menhires en culturas precolombinas. Inscricións circulares nos menhires: linguaxe simbólica muda. Pictogramas primitivos. Función estética.

http://www.plataformagalapagar.com/GruposdeTrabajo/Arqueolog%C3%ADa/MegalitismoenGalapagar/tabid/135/language/en-US/Default.aspx

aliñamento

Eternos e salvaxes

son rebelde
danme noxo
os conformistas
os tendeiros do tedio
que viven coma sapos
C.E.FERREIRO

ETERNOS SALVAXES

continuación dun texto empezado

por outro 

non se sabe cando

nin onde
pero si por que

"Os inversores

contan os cartiños

con medo

e xogan ás damas

a tempo real

e nunca imaxinado

Os salvaxes

xogamos ao desexo

de sermos felices

porriba

das súas perdas

ou ganancias

É o noso momento

o de facérmonos oír

escoitar

e predicir

o próximo movemento

que está por vir

Benvido sexa...

"O capitalismo morreu

e das súas cinzas florecerán sorrisos"
Eterno in poesiasalvaje.org

1

este é o momento

esta a hora

sincronicemos os reloxos avariados do noso corazón

algo está a suceder

sin que ninguén poida evitalo

nin facer nada para impedir que suceda

o que xa é, está sendo

coa vantaxe incalculable

de que non é no tempo real

dos usureiros

senón no tempo imaxinario

da poesía

2

actuando en diferido...

como se pode reprimir

o discontínuo...con ilimitada continuidade?

con máis continuidade aínda

da que sería posible en tempo real?

3

que pasada!

o pasado e o presente

conxugados simultáneos

nun futuro irreprimible!

4

temos unha gran granada

estoupando a cámara lenta

e por sectores

no xesto

multitudinario

cosmopolita

e políglota

5

isto non o conseguen

nin cen anos de soidade

nin cen anos de propaganda e televisor

6

activémola

7

dende esta coordenada espazo-temporal

que erradamente coido ser eu

saúdo amorosa e rabiosamente

as novas xeracións

de poetas salvaxes da Terra

que é a única palabra da linguaxe

que ten rango maiúsculo

saúdos vibratorios

aos cachorros

da maltreita nova poesía interplanetaria

que nace do agobio e da dor

para transformarse en alegría

comunicada ao máis alto nivel

8 

Agora, que a gran máquina encripte 

todo como queira

a linguaxe xace calcinada aos nosos pés

faremos dela unha égua salvaxe

a rinchar nos montes devastados 

dos nosos ósos

alentados pola obra común

de desmantelar con

arriscadas e lúbricas manobras

o ESTADO DO ODIO

e a sociedade que o supura.

9

"O capitalismo morreu

e das súas cinzas florecerán sorrisos"

Florecerán sorrisos

e moitas outras

flores bravas,

plantas exóticas e

bagas salvaxes
tamén

vitaminas activistas contra o victimismo dominante

http://listen.grooveshark.com/s/Your_Picture/2oGjCZ




http://amarellesbravos.blogspot.com/2010/10/haicu-3.html