13/04/14

Alicia no país doutro momento





dicía así:
andei por lugares aos que nin remotamente sabería volver
dixen dicires que nin remotamente podería repetir
fixen coas miñas mans o que nin remotamente volvería facer
adiviñei viño inadiviñable
e tomei o té do loto esquecedío
sen que agora mesmo poida adxuntar
nin a máis remota explicación

pero pensaba:
estiven en sitios dos que nunca volvín
reafírmome timuda no que nunca dixen
desfago punto por punto toda a trama
adiviñas, as xustas
adxúntase xanela de verificación


e todo isto sen a máis mínima proba












11/04/14

PEDRO SALINAS (fragmento)







Sabemos, si, que hai mundo.
Testemuñas vagas del, escachar de ondas,
os bruídos, rechouchíos, berros rotos,
rabuñan gabeándoo, chovéndoo,
o gran silencio, que reservamos,
illa habitada só por dúas voces.
Do naufraxio tristísimo, na alba,
daquel calar onde se abolía
o que non era nós en nós,
ficamos só,
prendidos aos refugallos do silencio,
ti e máis eu, os fuxidos de puro milagro.

Razón de amor, 1936




03/04/14

Isto e isto e isto / OCTAVIO PAZ




O surrealismo foi a mazá de lume na árbore da sintaxe
O surrealismo foi a camelia de cinsa entre os peitos da adolescente posuída polo espectro de Orestes
O surrealismo foi o prato de lentellas que a ollada do fillo pródigo transforma na enchenta fumegante do rei caníbal
O surrealismo foi o bálsamo de Fierabrás que esborrancha os sinais do pecado orixinal no embigo da linguaxe
O surrealismo foi o lapo na historia e o caravel de dinamita no confesionario de o sésamo ábrete das caixas de seguridade e das reixas dos manicomios
O surrealismo foi a chama bébeda que guía os pasos do sonámbulo que camiña de puntas sobre o gume da sombra que traza a folla da guillotina no colo dos axustizados
O surrealismo foi o cravo ardente na fronte do xeómetra e o vento forte que a media noite tira as sabas das virxes
O surrealismo foi o pan salvaxe que paraliza o ventre da Compañía de Jesús ata obrigala a trousar todos os seus gatos e os seus diaños agochados
O surrealismo foi a presada de sal que disolve os tlaconetes do realismo socialista
O surrealismo foi a coroa de cartón do crítico sen cabeza e a víbora que esvara entre as pernas da muller do crítico
O surrealismo foi a lepra de Occidente cristián e o látego de nove cordas que debuxa o camiño de saída cara outras terras e outras linguas e outras almas sobre o lombo do nacionalismo embrutecido e embrutecedor
O surrealismo foi o discurso do meniño enterrado en cada home e a aspersión de sílabas de leite de leoas sobre os ósos calcinados de Giordano Bruno
O surrealismo foi as botas de sete leguas dos fuxidos das prisións da razón dialéctica e a machada de Polegariño que corta os nós da enredadeira velenosa que cobre os muros das revolucións petrificadas do século XX
O surrealismo foi isto e isto e isto

Árbol adentro, 1987









29/03/14

Bailarina / GERARDO DIEGO











BAILARINA


A xaponesa treme no arame
sostida

nas catro puntas do seu parasol


Lóstregos rítmicos
agroman dos seus seos

Globos e bengalas
estoupan no ar


E sobre as escumas
retórcense látegos de medusas.


Ao facer un aceno
unha bandada de ás arelantes
cínxelle o corpo todo


Os violíns enredan os seus novelos


Pero ela non perde pé


Pola noite
                                                   dorme sobre unha pata
coas ás pregadas a modo de gravata


Limbo (1951)

24/03/14

tanto me ten



Pouco me importa. 
Pouco me importa o que? Não sei: pouco me importa.







Navio que partes para longe, 
Por que é que, ao contrário dos outros, 
Não fico, depois de desapareceres, com saudades de ti? 
Porque quando te não vejo, deixaste de existir. 
E se se tem saudades do que não existe, 
Sinto-a em relação a cousa nenhuma; 
Não é do navio, é de nós, que sentimos saudade.








O que ouviu os meus versos disse-me: "Que tem isso de novo? 
Todos sabem que uma flor é uma flor e uma árvore é uma árvore." 
Mas eu respondi, nem todos,(*) (...?) 
Porque todos amam as flores por serem belas, e eu sou diferente 
E todos amam as árvores por serem verdes e darem sombra, mas eu não. 
Eu amo as flores por serem flores, diretamente. 
Eu amo as árvores por serem árvores, sem o meu pensamento.


Alberto Caeiro: Poemas inconjuntos


22/03/14

Sobre a podremia universal














"Todo está podrecido. Pero a podremia é coma o esterco. Ben aproveitado serve para que medren as sementes e dean unha nova colleita. Desta podremia teñen que saír novos tempos, unha nova realidade"

Xoán Bernárdez Vilar: Un home de Vilameán: anatomía da revolución irmandiña, Montevideo, 1975

02/02/14

Black and White, 1933, I Ivanov-Vano and L. Amalrik.






BRANCO E NEGRO

A habana, ollada de lonxe,
é un paraíso, un país como é debido.
Baixo as palmas, nos lagos, están
os flamengos a unha soa pata.

Florecen as cores por todo El Vedado.
Na Habana todo está dividido:
aos brancos, dólares;
aos negros, nada.

Por iso, Willie está co cepillo á porta,
na porta de Henry Kley and Broock Limited.
Willie ao longo da súa vida limpou moito lixo, toda unha montaña.
Por iso Willie ten xa pouco pelo,
por iso Willie ten o ventre afundido.

Ben poucas son as súas alegrías.
Seis horas para o sono, e listo.
Do contrario, o inspector de impostos do porto
quítalle unha moeda ao pobre negro.

Pode acaso zafarse desta cotra?
Mira se camiñando coa cabeza
daría xuntado máis lama.
Os pelos son mil e os pés, só dous.
Aquela vez, pasaba pola rechamante rúa Prado.
Soa e prende nel o jazz.

De veras semella ser un paraíso,
A Habana

Mais o cerebro de Willie ten pouca sementeira,
poucas circunvolucións.
O único que aprendeu Willie,
máis firme que as pedras do monumento a Maceo, é
"O branco coma piña madura,
o negro, piña podrecida.
O branco fai traballo branco.
O negro, traballo negro".

Poucos problemas a Willie lle meteron na cabeza,
pero un deles era o máis grave de todos.
E cando este problema empezou a tradear a mente de Willie,
o cepillo caía das súas mans.

E como caído do céo, nun momento así,
abeiróuselle o rei dos cigarros, Henry Kley.
Chegou máis branco ca unha nube
o máis solemne dos reis o rei do azucre branco

O negro foi onda a mole branca e díxolle:
«I beg your pardon, mister Bregg:
Por que o azucre branco-branco
o debe facer o negro-negro?
O cigarro non lle acae ben a vostede
iríalle mellor a un negro de pel negra
e se lle gusta a café con azucre
faga o favor de preparalo vostede só"

A pregunta ten consecuencias.
O rei branco torna amarelo.
Dá media volta o rei e dun pulo guindoulle as luvas.
Florecían arredor os prodixios da botánica.
Os plátanos tecían a súa verde rede.

Limpou o negro, nos seus pantalóns brancos.
as mans, e o sangue do nariz.
Rosmou o negro, con ollos de lume,
ergueu o cepillo, cunha man, e marchou

Como sabía o negro que con esa pregunta
debía dirixirse á lonxana cidade de Moscova?



Vladimir Maiakovski: poemas animados
Director: Iván Ivanon -Banó - Leonid Almarik
Ano: 1932
País: Rusia




01/02/14

Vladímir Mayakovski 1/2 Documentario


















máis obra gráfica de Mayakovski aquí




28/12/13

ABDELLATIF LAÂBI: Todos os desexos




Cette lumière                                        Esta luz
n’est pas à décrire                                non é para ser descrita
elle se boit                                            é para beber
ou se mange                                         ou comer



Le jaune attend le bleu                         A cor amarela agarda pola azul
qui s’attarde avec le vert                      que demorou coa verde
le blanc sourit                                      a branca sorrí
à cette scène ordinaire                         con esta escena ordinaria
du dépit amoureux                               do desprezo amoroso



Habiter son corps                                Habitar o seu corpo
n’est pas aisé                                       non é doado
c’est une maison hantée                       é unha casa odiada
un champ de mines                              un campo de minas
Il faudrait pouvoir le louer                    Cumpriría poder alugalo
juste pour des vacances                       un tempiño



La rosée                                             A rosada
ce n’est que de l’eau                           só é auga
mais c’est une eau amoureuse              pero auga amorosa



Je ne le nie pas                                    Non o nego
l’écriture est un luxe                             a escrita é un luxo
mais c’est le seul luxe                           pero é o único luxo
où l’homme                                         en que o home
n’exploite que lui-même                       non explota máis que a si mesmo



Le prophète détruit les idoles               O profeta destrúe os ídolos
le tyran                                                o tirano
édifie des statues                                  ergue estatuas



J’ouvre la fenêtre                                 Abro a fiestra    
de mon jardin secret                            do meu xardín secreto
Les prédateurs ont tout saccagé           Os predadores acabaron con todo
ils ont emporté                                     mesmo levaron
jusqu’au secret de mon jardin               o segredo do meu xardín



Souvent                                               A miúdo                                    
je me sens diminué                               síntome diminuído
fautif quelque part                                dalgunha maneira culpable
quand on vient me féliciter                    cando veñen felicitarme



Je n’attends rien de la vie                    Nada agardo da vida
je vais                                                 vou
à sa rencontre                                     ao seu encontro




ABDELLATIF LAÂBI
( Tous les dechirements, Éditions de la Différence, 2006)




Web do autor