Fito Domínguez levou con el ao outro mundo unha voz prodixiosa que nunca se puxo ao servizo de ninguén que non soubese andar de cando en vez de farra a cantar polas tabernas. Foi o único dos fundadores da banda orixinal que quedou na Roda . Cando empezaron, formaban parte tamén o inesquecible Suso Vaamonde e o seu irmán. Grandes voces que rescataron do esquecemento as vellas cantigas populares para facer nacer con elas o folk urbano dos barrios obreiros de Vigo. A cousa foi tan grande que, segundo contan, un rapaz que estaba en coma conseguiu resucitar escoitando o gato metido no saco na voz de Fito. Esa caverna de resonancias irrepetibles.
Airiños, airiños aires,
airiños da miña terra;
airiños, airiños aires,
airiños, levaime a ela.
Sen ela vivir non podo,
non podo vivir contenta,
que onde queira que vaia,
cóbreme unha sombra espesa.
Cóbreme unha espesa nube,
tal preñada de tormentas,
tal de soidás preñada,
que a miña vida envenena.
Levaime, levaime, airiños,
como unha folliña seca,
que seca tamén me puxo
a quentura que me queima.
¡Ai!, se non me levás pronto,
airiños da miña terra;
se non me levás, airiños,
quisais xa non me coñesan,
que a frebe que de min come,
vaime consumindo lenta,
e no meu corazonciño
tamén traidora se ceiba.
Fun noutro tempo encarnada
como a color de sireixa,
son hoxe descolorida
como os cirios das igrexas,
cal si unha meiga chuchona
o meu sangue bebera.
Vou quedando muchiña
como unha rosa que inverna,
vou sen forzas quedando,
vou quedando morena,
cal unha mouriña moura,
filla de moura ralea.
Levaime, levaime, airiños,
levaime onde me esperan
unha nai que por min chora,
un pai que sen min n'alenta,
un irmán por quen daría
o sangue das miñas veas,
e un amoriño a quen alma
e vida lle prometera.
Se pronto non me levades,
¡ai!, morrerei de tristeza,
soa nunha terra estraña,
onde estraña me alumean,
onde todo canto miro
todo me di: "Extranxeira!"
¡Ai, miña probe casiña!
¡Ai, miña vaca vermella!
Años que balás nos montes,
pombas que arrulás nas eiras,
mozos que atruxás bailando,
redobre das castañetas,
xas-co-rras-chás das cunchiñas,
xurre-xurre das pandeiras,
tambor do tamborileiro,
gaitiña, gaita gallega,
xa non me alegras dicindo:
"¡Muiñeira, muiñeira!"
¡Ai, quen fora paxariño
de leves alas lixeiras!
¡Ai, con que prisa voara,
toliña de tan contenta,
para cantar a alborada
nos campos da miña terra!
Agora mesmo partira,
partira como unha frecha,
sen medo ás sombras da noite,
sen medo da noite negra;
e que chovera ou ventara,
e que ventara ou chovera,
voaría e voaría
astra que alcansase a vela.
Pero non son paxariño
e irei morrendo de pena,
xa en lágrimas convertida,
xa en sospiriños desfeita.
Doces galleguiños aires,
quitadoiriños de penas,
encantadores das augas,
amantes das arboredas,
música das verdes canas
do millo das nosas veigas,
alegres compañeiriños,
run-run de tódalas festas,
levaime nas vosas alas
como unha folliña seca.
Non permitás que aquí morra,
airiños da miña terra,
que aínda penso que de morta
hei de sospirar por ela.
Aínda penso, airiños aires,
que dimpois que morta sexa,
e aló polo camposanto,
donde enterrada me teñan,
pasés na calada noite
runxindo antre a folla seca,
ou murmuxando medrosos
antre as brancas calaveras;
inda dimpois de mortiña,
airiños da miña terra,
heivos de berrar: "¡Airiños,
airiños, levaime a ela!"
ROSALÍA DE CASTRO: Cantares gallegos, 1863
O 1º libro que saiu impreso integramente en galego, case 400 anos despois de iniciarse a era Guttemberg.
e chiaba: iiiiii iiiiiiii iiiiiiiiiiiiiii que alguén traducía:
" humano, son eu que te observo!
a túa prisión é todo o universo"
un científico, perplexo, e profundamente suxestionado polas ondas sonoras narcóticas que impactaran contra el, empezou a agarrarse coas mans aos barrotes imaxinarios
e unha linda gatiña que por alí discretamente andaba
margaridaseninfinitivopara ... quen non quere aprezalas
prender lumieiras con diamantes ( enchelo todo de lixo, volverse tóxico)
devorar de aperitivo as últimas sementes (colaborar no extenuamento e esgotación de todos os recursos dispoñibles)
morder a man de quen che dá de comer ( incapacitarse para dar grazas)
pretender ser deserto sendo oasis ( negar a propia soberanía)
terxiversalo todo para non rendirse á evidencia( facer o tolo)
alegar ignorancia para eximirse de responsabilidade ( cuestionar mesmo o máis elemental sentido común)
asumir a memez como un mérito ( negarse a medrar)
pretender que as vacas son verdes porque comen herba (publicitar dieta vexetarian sendo deprededor de enerxía allea sen consentimento do outro)
comer merda e dicir que está moi rica ( que che mexen por riba e dicir que chove)
xogar a dar lástima ( pobre de min)
exhibir superpoderes ( pasarse de listo)
maldigo a todos os cabróns que renegan do traballo dos obreiros, dos mariñeiros, dos mineiros e dos labradores, porque da súa suor estamos vivindo todos. maldigo a todos os listiños que van de libertarios e son vampiros da debilidade humana. maldigo a todos os creadores que único que saben facer coa súa enerxía creativa é reproducir a merda tal e como pensan que existe na realidade. maldigo a todos os eunucos que se regodean na desgraza allea en vez de intentar paliala. maldigo a todos os depredadores que aínda porriba van de dieta vexetariana.....que a falta de proteínas vos precipite no inferno de onde nunca debestes ter saído.
manifestación de prostitutas coreanas
ata os ovarios da explotación
do seu sexo
para animar os carallos tetrapléxicos
de varóns castrados
ai! non me pises que levo gafas! O-O esgazando o telón de grelos }}}}}{{{{ a palabras necias oídos estereofónicos ))))))))) aros de cebola recheos de misterio 000000000 non me digas mon amour, que me mareo !!!!!!!!! a miña mente tamén mente ????????? sal de sosa cáustica......... ********* saída cara a vida --------- por aquí ! se preguntan por min, dilles que eu non son: 0%
se che interesa a literatura popular AQUÍ poderás atopar máis coplas muradanas clasificadas tematicamente. Para o meu ver, non teñen desperdicio. Hainas por todo o país. Son a fonte de toda literatura de autor e están intimamente ligadas ao cantigueiro popular. Toda a Península Ibérica é unha potencia mundial deste tipo de produtos culturais de transmisión colectiva e autoría anónima. Unha feliz alianza entre a música e a literatura para a cal non se neceista máis instrumento que unha voz ben afinada e un peito aberto.
O que aparece en color son nomes de lugares da contorna muradana. Para os filólogos esta é unha zona moi peculiar porque presenta numerosas subáreas dialectais de enorme interese lingüístico. É frecuente que nas coplas populares se faga louvanza da terra en que nacen así como das virtudes dos seus habitantes. Eu da predisposición da xente de Badernado para o cante e o baile dou fé por telos visto e oído. E nunca deixarán de sorprenderme. Uns apuntamentos: a última vez que oín cantar o eixo do carro foi nun camiño cara a Badernado, era una tarde poallenta e a humidade do ar imprimía un aire melancólico ao sons que circulaban. Os bois arrastraban a cámara lenta un carro cheo de herba recén cortada e a paisaxe acústica xerada quedoume gravada na memoria para sempre. Noutra ocasión pasou un home xa vello empurrando unha bicicleta das que se chamaban alí portuguesas, grande e de ferro, con enormes rodas e dinamo. Non lle apetecía pedalear e botouse a andar cantando, e cantaba:
DOUS ENLACES AQUÍ poderás ver un documental etnográfico sobre o carro do país realizado no ano1941. Titúlase O carro e o home, tamén está en youtube en dúas partes. A disfrutalo!
Esta é unha resposta paródica aos politiquiños españois que aínda manexan vellos tópicos sobre os galegos. Este vídeo vai adicado a Rosa Díez , Aznar, Rajoi e todos aqueles ananos mentais que necesitan recorrer a Galiza para amosar os seus saquiños cheos de prexuízos. Botade pola boca para fóra o que queirades. Sempre esteredes dicindo quen sodes!
.jpg)
.jpg)
.jpg)
