BUKOWSKI POETA: Vós sabedes eu sei ti sabes

VÓS SABEDES EU SEI E TI SABES

que cando racha a sombra amarela
cando chimpa o gato de ollar irado
cando o vello barman se debruza na barra
cando dorme o colibrí

vós sabedes eu sei ti sabes

cando os tanques manobran en campos de batalla ficticios
cando os teus neumáticos percorren a autoestrada
cando o anano enchoupado de wuisqui barato berra a soas pola noite
cando crían con esmero os touros para os matadores
cando a herba te mira e as árbores te miran
cando o mar acubilla criaturas inmensas e verdadeiras

vós sabedes eu sei ti sabes

a tristura e a marabilla de dúas chinelas debaixo da cama
o balet do teu corazón en danza co sangue
rapaciñas do amor que algún día destetarán os espellos
horas extraordinarias no inferno
un xantar cunha ensalada noxenta

vós sabedes eu sei ti sabes

a final, tal como agora a coñecemos,
semella un truco vil despois do noso vil sufrimento mais

vós sabedes eu sei ti sabes

a ledicia que ás veces emerxe do nada
e atravesa como unha lúa falcón o imposible

vós sabedes eu sei ti sabes

a vesga loucura da euforia total
sabemos que á final non houbo engano

vós sabedes eu sei ti sabes

cando ollamos para as mans os pés as vidas a forma de ser
o colibrí durmido
os asasinados dos exércitos
o sol que te devora cando o ollas

vós sabedes eu sei ti sabes

que derrotaremos a morte

CHARLES BUKOWSKI: Poemas da última noite na terra, 1992

BUKOWSKIANA

SÉ AMABLE


sempre se agarda de nós
que entendamos o punto de vista
dos outros
sen ter en conta se é
anticuado
necio
noxento.


a un pídenlle
que entenda
amablemente
todos os erros dos outros
as súas vidas botadas a perder
canto máis se son 
de idade avanzada.


mais a idade é o único 
que conta.
volvéronse vellos
mal
porque
viviron
sen enfoque,
negáronse
a ver.
que non é culpa deles?


e logo culpa de quen?


miña?


pídeseme que oculte
a miña opinión
diante súa
por medo 
ao seu medo.


os anos que un ten non son un crime


pero a vergoña
dunha vida
botada a perder
a posta


entre tantas
vidas
botadas a perder
a posta


si o é.


do mesmísimo BUKOWSKI: 20 poemas, Grijalbo, Madrid, 1998


 amarellesbravos: CARALLO CO BUKO.....WSKI.....QUE MONADA!

manobras na escuridade: miraquemono!:


sicocartografías: SI, UNHA CUESTIÓN DE ESTILO

Val del Omar: Desbordamento. Colaxe

                 

CARALLO CO BUKO.....WSKI.....QUE MONADA!

3HORAS, 16MINUTOS E 30SEGUNDOS


Disque son un gran poeta
e dáme o sono pola tarde
sei que a morte é un touro xigantesco
disposto a truparme
e dáme o sono pola tarde
sei que hai guerras e homes que pelexan no cuadrilátero,
sei que hai boa comida, bos viños, boas mulleres
e dáme o sono pola tarde
sei que hai unha muller que me ama
e a min dáme o sono pola tarde
debrúzome ao sol tras unha cortina amarela
e pregúntome onde marcharían as moscas do verán
lembro a morte sanguenta de Hemingway
e dáme o sono pola tarde.


algún día deixará de darme sono pola tarde
algún día escribirei un poema que prenderá volcáns
nos outeiros de aí fóra
pero agora mesmo dáme o sono pola tarde
e alguén pregunta "Bukowski, que hora é?"
e eu contesto "3horas,16minutos e 30segundos".
síntome moi culpable, síntome noxento, inútil,
demente, dáme o sono
polas tardes,
están bombardeando igrexas, ben, iso está ben,
os nenos montan a cabaliño nos parques, iso está ben,
as bibliotecas están cheas de milleiros de libros sabios,
hai música grandiosa pechada dentro da radio
e a min dáme sono pola tarde,
teño unha tumba dentro de min dicindo,
bah, deixa que o fagan os demáis, déixalles que gañen,
déixame durmir,
o enxeño está ás escuras
varrendo a escuridade coma unha vasoira,
marcho onda as moscas do verán
tentade trincarme


BUKOWSKI: 20 poemas, Grijalbo Mondadori, Madrid, 1998

o autor en posición fecal construíndo
un artefacto sen futuro

pupurri da lei sinde na nasa