Amosando publicacións coa etiqueta André Breton. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta André Breton. Amosar todas as publicacións

09/12/11

A VIDA INTRAUTERINA / A. BRETÓN & P. ELUARD





l’oeuf de l’eglise ou le serpent, 1932 - by andré breton



A VIDA INTRAUTERINA


Non ser nada. De todas as maneiras que ten o xirasol de amar a luz, a saudade é a máis bela sombra sobre o cadrante solar. Ósos en cruz, palabras en cruz, volumes e volumes de ignorancia e de saber. Por onde comezar? O peixe nace dunha espiña, a mona dunha noz. A sombra de Cristovo Colón vira sobre si mesma en Terra de Fogo, ela non é máis complexa ca o ovo.

Unha grande presunción _ grande calquera outra confrontación- permite á pantasma negar a realidade das forma que a encadean. Mais nós non chegamos aínda a ese punto. Os xestos prohibidos das estatuas nas imaxes produciron figuras imperfectas e espectrais: as Vieiras, cuxas mans ausentes acariñan os cabelos dos poetas.

Dunha a outra ribeira, as lavandeiras arrebolan o nome dun personaxe fantástico que percorre a terra simulando odio por todo canto abraza. As súas cancións son quen de transportarme e que é por tanto transportado, do xeito en que os pichóns viaxeiros fotógrafos toman sen querelo vistas do campo inimigo. Os seus ollos están menos lonxe de min do que os voitres da súa presa. Comprendín que o rostro da muller non se amosa máis que en soños. Está no deslumbramento, entre as herbas regulares do céo. Tanto dentro como fóra, é a perla que paga mil veces a morte do mergullador. Fóra é a fraga admirable, dentro é o paxaro. As silveiras deséxano e as moras mánchano de cor negra, mais  concede aos arbustos a fonte incomparable do seu xurdir luminoso. Non pode saberse en que se transformou despois de descuberto.

A cerva entre dous saltos ama ollarme. Fágolle compaña no claro. Caio lentamente das alturas, non chego a pesar o que se pesa a menos de cen mil metros de altura. O brillo apagado que me guía amosa os dentes cando aloumiño os seos que non escollín. Grandes ramas mortas o atravesan. As válvulas, que se abren e pechan nun corazón que non é o meu e que é o meu corazón, son todo canto se cantará inutilmente nunha medida a dous tempos: eu berro, ninguén me escoita, eu soño.

Falso, este deserto. As sombras que abro deixan aparecer as cores como tantos segredos inútiles.

Eu vou, dise, ver. Eu vou, vese, oír. O silencio a simple vista é o teclado que comeza nestes vinte dedos que non son tal. A miña nai é un superior do que o meu pai é un xoguete.

Teño para seducir o tempo adornos de emocións, o retorno do meu corpo a si mesmo. Ah! tomar un baño, un baño Romano, un baño de area, un baño de area de pel delicada. Vivir como cómpre saberse anoar as veas no baño. Viaxar no dorso da medusa, a flor de auga, e despois mergullarse para ter fame de peixes cegos, os cegos peixes que teñen fame dos paxaros que berran á vida! Alguén sentiu cantar os paxaros cara as catro da tarde en abril?
Os paxaros tolearon. Son eu. Alguén viu o sol enterrar a noite co seu peso morto, do xeito en que o lume enterra a cinsa? Os meus soles son o tránsito da chama ao fume, a queixa doída dunha besta cazada e a primeira pinga de auga do trebón.

Coidado! Están a agardar por min. O día e a noite están listas. Non os recoñecerei nunca se me deixará empacar as valixas da xustiza.

A inmaculada concepción, 1930. Textos en colaboración de A. BRETÓN e P. ELUARD



Frida Khalo:  O que vin na auga





08/12/11

A INMACULADA CONCEPCIÓN / A. BRETÓN & P. ELUARD

A Virxe arreándolle ao Neno Xesús
Max Ernst, 1926

in
                                                                  A aventura surrealista




La vie intra-utérine

N’être rien. De toute les façons qu’a le tournesol d’aimer la lumière, le regret est la plus belle ombre sur le cadran solaire. Os croisés, mots croisés, des volumes et des volumes d’ignorance et de savoir. Par où faut-il commencer ? Le poisson naît d’une épine, la guenon d’une noix. L’ombre de Chistophe Colomb tourne elle-même sur la Terre de Feu, elle n’est pas plus difficile que l’œuf. (…)
D’une rive à l’autre, les lavandières se jettent le nom d’un personnage fantastique qui parcourt la terre en simulant la haine pour tout ce qu’il embrasse. Leurs chansons sont tout ce qui me transporte et qui est pourtant transporté, comme les pigeons voyageurs photographes prennent sans le vouloir des vues du camp ennemi. Leurs yeux sont moins loin de moi que le vautour de sa proie. J’ai compris que le visage de la femme ne se montre pas que dans le sommeil. Il est dans l’éblouissement, parmi les herbes régulières des cieux. Du dedans comme du dehors, il est la perle qui vaut mille fois la mort du plongeur. Du dehors, il est la fronde admirable, du dedans il est l’oiseau. Les ronces le déchirent et les mûres le tachent de noir, mais il accorde aux buissons la source singulière de son bouillonnement de lumière.
On ne peut savoir ce qu’il est devenu depuis que je l’ai découvert.
La biche entre deux bonds aime me regarder. Je lui tiens compagnie dans la clairière. Je tombe lentement des hauteurs, je ne pèse encore que ce que donnent à peser de moins cent mille mètres. Le lustre éteint qui m’éclaire montre les dents quand je caresse des seins que je n’ai pas choisis. De grandes branches mortes les transpercent. Les soupapes, qui s’ouvrent et se ferment dans un cœur qui n’est pas le mien et qui est mon cœur, sont tout ce qui se chantera d’inutile sur une mesure à deux temps : je crie, nul ne m’entend, je rêve.
Ce désert est faux. Les ombres que je creuse laissent apparaître les couleurs comme autant de secrets inutiles.
Je vais, dit-on, voir. Je vais, voit-on, entendre. Le silence à perte de vue est le clavier qui commence par ces vingt doigts qui ne sont pas. Ma mère est une toupie dont mon père est le jouet.
J’ai pour séduire le temps des parures de frisson, le retour de mon corps en soi-même. Ah ! Prendre un bain, un bain des Romains, un bain de sable, un bain de sable d’ânesse ! Vivre comme il faut savoir se nouer les veines dans un bain ! Voyager à dos de méduse, à fleur d’eau et puis sombrer dans les profondeurs pour avoir l’appétit des poissons aveugles, des poissons aveugles qui ont l’appétit des oiseaux qui hurlent à la vie ! A-t-on entendu chanter les oiseaux vers quatre heures de l’après-midi en avril ? Ces oiseaux sont fous. C’est moi. A-t-on déjà vu le soleil couvrir la nuit de son poids mort, comme le feu couvre la cendre ? J’ai pour soleils le passage de la flamme à la fumée, la plainte affolée d’une bête traquée et la première goutte d’eau d’une averse.
ANDRÉ BRETON  E PAUL ELUARD: A Inmaculada Concepción, París, 1930



12/01/11

O ARENQUE AFUMADO

e ezez que eztán fazendo aí?


Había un gran muro branco - espido, espido, espido
Contra o muro unha escaleira - alta, alta, alta
E no chan un arenque afumado - seco, seco, seco.


Chega el, levando nas mans - sucias, sucias, sucias
Un martelo pesado, un gran cravo - puntiagudo, puntiagudo, puntiagudo
Un novelo de bramante - groso, groso, groso


Daquela sobe a escaleira - alta, alta, alta
E crava o cravo puntiagudo - pam, pam, pam, pam, pam, pam
No alto do gran muro branco - espido, espido, espido


Solta o martelo - que cae, cae, cae
Ata ao cravo o bramante - longo, longo, longo
E, na punta, o arenque afumado - seco, seco, seco


Baixa da escaleira - alta, alta, alta
Lévaa co martelo - pesado, pesado, pesado
e logo marcha para outro lado - lonxe, lonxe, lonxe


E, despois, o arenque afumado - seco, seco, seco
Na punta do bramante - longo, longo, longo
Moi lentamente abanea - sempre, sempre, sempre


Escribín esta historia - simple, simple, simple
Para encabuxar as persoas - serias, serias, serias
E divertir os nenos - pequenos, pequenos, pequenos


Le Coffret de Santal
Charles Cros (1842-1888)
in Antoloxía do humor negro de André Breton


                                          
 O AUTOR DO ARENQUE AFUMADO PRESÉNTASE

Eu sei facer os versos perpetuos. Os homes
marabíllanse ante a miña voz que di a verdade.
A suprema razón que eu, orgulloso, herdei
non podería mercarse con todo o diñeiro do mundo.

Toqueino todo: o lume, as mulleres, as mazás;
sentino todo: o inverno, a primavera, o verán;
topeino todo, ningún muro puido determe.
Pero Fortuna di: cal é o teu nome?


.................................................................................................................................................................