A Rapa das Bestas (1/2)

enlace para ESPANTADOS

SINAIS DE IDENTIDADE

vendo sen ver

pois estou na cociña...creo que en estado consciente...e póñome a mirar pola ventá...está soando unha canción en italiano que sei de memoria...tarareo mentalmente mentres observo distraida a paisaxe ao lonxe...de pronto, sen previo aviso...os ollos empezan a chorar eles sós...non teño a impresión de estar emocionada por ... máis ben, sorprendida dese pranto a cámara lenta e sen motivo aparente ningún... a canción non é para tanto... entón, que pasa?.....fíxo a miña atención nun sector da paisaxe que teño xusto en fronte, na baixada que comunica o Praixal coa estrada nacional paralela á autoestrada...falta algo...falta unha inmensa árbore, alta como un edificio de varios pisos e que dende a miña ventá ten o tamaño dunha falanxe, esa que reventaba en flor en abril e se erixía en micro e macro espectáculo cíclico... cortárona! ... onte aínda estaba... o prado cobra un aspecto tétrico... os ollos xestionaron o impacto visual  antes que o cerebro?.....pregunto... a sensación de impotencia é infinita,,,,,marcho da cociña desconcertada,,,,,paro a música,,,,,vou ao sitio,,,,,necesito ir e deixar alí o meu asombro.....nunca souben se volvín.

POSDATA: "Unha árbore morreu e marchou con ela parte da miña vida" a arboriña protagonista desta entrada non morreu, matárona. Isto sucedeu hai catro ou cinco anos, no sitio non medrou máis nada que a herba pertinaz neste país arboricida, territorio colonizado de eucaliptos sen koalas.

Esta primavera tamén puiden constatar a tala de dous carballos centenarios en Carnota, lugar non precisamente pródigo en vellas carballeiras, o baleiro que deixaron é indescriptible e a sensación de orfandade daría para berrar moi alto. 

Se as vellas crenzas celtas teñen algo de verdade, os arboricidas atraen a desgraza para si e para a súa xente cando teñen o atrevemento de tirar abaixo algunhas especies de árbores. Unha delas é o espiñeiro, considerada a árbore dos namorados, e por tanto, a representación do amor; outra é o castiñeiro, que proveía cos seus froitos ao clan de hidratos de carbono para o inverno ( os celtas facían pan de fariña de castañas e de landras dos carballos); e outra, sen dúbida ningunha é o carballo  considerado a árbore emblemática do mundo celta en toda a cornixa atlántica europea. O carballo asociábase ao deus do raio, Xúpiter latino, Zeus grego, pois as súas raíces son as que van máis profundas na terra en todo o reino vexetal. Esta anclaxe firme fai de toma de terra cando hai descargas eléctricas nas tormentas e convérteos en auténticos pararraios naturais, de maneira que era frecuente e case obrigado ter a aldea protexida por un exemplar vetusto e ben plantado.


Como resultado da miña indignación e como teño tendencia natural a identificarme con todo o que está vivo, reclamo de maneira urxente que se prohiba terminantemente a tala descontrolada de árbores vellas, coñecidas tamén co nome de arbores singulares ou senlleiras, tendo este estatus toda árbore, autóctona ou foránea, con máis de 25 anos, independentemente de cal sexa a súa envergadura e de se é propiedade ou non de alguén. 


Se cadra, non se trata de replantar moitos máis exemplares, senón de conservar os que xa hai.  Galicia é unha das reservas arbóreas máis interesantes de Europa, pero pouco a pouco e mentres estamos enmallados e discusións ideolóxicas e conversas peripatéticas, van caendo os mellores exemplares, e o máis grave é que non sabemos por que nin para que.

no xardín botánico
un poema arbóreo
de Mario Benedetti

,