 |
Ulrike Meinhof no cárcere a principios dos 70
|
Depositou Stephen
o noxo na man e ollouno
con desvío
naqueles anos de preguiza e de noxo
no doce tempo
dos youth-hostels
e as longas contemplacións de Signoria cecais
de Florencia
Ulrike
Ulrike Meinhof
erixíndose na lembranza
con pernas
de leite
aqueles distantes ollos que furaban
o tempo opaco
de mil
novecentos
cincuenta e calquera cousa
Ulrike
de mochila e de pel
enmourecida
por avances ousadísimos
de auto-stop
á beira da indecisión
e aventura única
permitida
situou Stephen
dominado por cincocentos aneis de nostalxia
a bicicleta de Ulrike
no camiño de rosas da Facultade
lírica
no campo de traballo
en Inglaterra
celebrando unha fraternidade noxenta
de mocidades sen cor
schumannianas andróxinas escudo
do Kapital eterno
naqueles anos de preguiza e de noxo
viu de novo a Ulrike
en Cap d'Ail plantando a tenda
rente dun mar de anil alporizada
polo mistral
e viuse a si mesmo Stephen
mozo e vivaz nas épocas
do sexo procurado
e molemente adxudicado
nas frondas de Alpenroorn cecais
naquela triste
mocidade perdida
e olla agora Stephen
que poucos liberados
do jazz
que poucos incorporados ás luces ledísimas que anuncian
xa a lus
total
vermella
e dos que foron mozos
en mil
novecentos
cincuenta e calquera cousa
e en rabaño
pisaron as cidades e campos de Europa con anceio e febre
á procura de que
cousa
non sabían e ollábanse moi
recíprocos
e cun signo
de interrogación na meniña
dos ollos
e dos que foron mozos sen arrebato
soamente sobrancea Ulrike
para sempre monumento
Ulrike Meinhof
gardada xa por cinco
centos policías
en Stammheim
asediada espreitada odiada despiadosamente
asoballada
torturada
porque soubo opór dinamitas
estrelas
cristais descompostos
fogos coma panteras e desertos
beduínos de terra e de silencio
palabras e pistolas acordadas
viños acedos e cádigos antroidos
pulquérrimas estrofas de silencio
morte dosificada xesto imperio
ao estado de brétema e aceiro man ou sexa RFA
e estando Stephen
en trinta de maio
de mil novecento
setenta e cinco
evocou
a lindísima imaxe de Ulrike
Meinhof
sobre a guitarra
nos doces crepúsculos das vacións
federalistas
auropeas
de antano
e chorou por si e polo pasado
do que se ergue Ulrike estatuaria
Meinhof sobrepasada do seu tempo
curmá de ferro
pola que Stephen
deposita o seu noxo
na man e olla con desvío
o presente o presente
XOSÉ LUÍS MÉNDEZ FERRÍN: Con pólvora e magnolias, 1976
 |
| flor da estruga branca |
