Amosando publicacións coa etiqueta faros. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta faros. Amosar todas as publicacións
13/05/12
Álvaro de Campos: Oda á noite
Brassai: Gárgolas de Notre Dame
DOUS EXCERTOS DE ODAS
(FINS DE DÚAS ODAS, NATURALMENTE)
I
Vén, Noite antiquísima e idéntica.
Noite Raíña nacida destronada.
Noite igual por dentro ao silencio. Noite
Coas estrelas lentelloulas rápidas
No teu vestido franxado de Infinito.
Vén, vagamente.
Vén, levemente.
Vén, soíña, solemne, coas mans caídas
Ao teu lado, vén
E trae os montes lonxíncuos para o pé das árbores próximas.
Funde nun campo teu todos os campos que vexo.
Fai da montaña un bloque só do teu corpo.
Apágalle todas as diferenzas que de lonxe vexo.
Todas as estradas que a soben,
Todas as varias árbores que a fan verde escura ao lonxe.
Todas as casas brancas e con fume entre as árbores.
E deixa só unha luz e outra luz e máis outra.
Na distancia imprecisa e vagamente perturbadora.
Na distancia subitamente imposible de percorrer.
Nosa Señora
Das cousas imposibles que procuramos en van,
Dos soños que veñen estar con nós ao crepúsculo, á xanela.
Dos propósitos que nos acariñan
Nas grandes terrazas dos hoteis cosmopolitas
Ao son europeo das músicas e das voces lonxe e perto.
E que doen porque sabemos que nunca as realizaremos...
Vén, e lévanos
Vén e afáganos.
Béixanos silenciosamente na fronte.
Tan levemente na fronte que non saibamos que nos beixan
senón por unha diferenza na alma-
E un vago salouco partindo melodiosamente
Do antiquísimo de nós
Onde teñen raíz todas esas árbores de marabilla
Cuxos froitos son os soños que afagamos e amamos
Porque os sabemos fóra de relación co que hai na vida.
Vén solemnísima,
Solemnísima e chea
Dunha oculta vontade de saloucar,
Tal vez porque a alma é grande e a vida pequena,
E todos os xestos non saen do noso corpo
E só alcanzamos onde o noso brazo chega,
E só vemos ata onde chega o noso ollar.
Vén, dolorosa.
Mater -Dolorosa das angustias dos tímidos,
Turris-Ebúrnea das Tristezas dos Desprezados.
Man fresca sobre a testa en febre dos humildes.
Sabor de auga sobre os beizos secos dos Cansados.
Vén, de alá do fondo
Do horizonte lívido,
Vén e arríncame
Do chan de angustia e inutilidade
Onde apenas vivo.
Apáñame do meu chan, malmequer esquecido.
Folla a folla le en min non sei que sino
E desfóllame para o teu agrado.
Para o teu agrado silencioso e fresco.
Unha folla de min tira para o Norte,
Onde están as cidades de Hoxe que eu tanto amei;
Outra folla de min tira para o Sur,
Onde están os mares que os navegadores abriran;
Outra folla miña tira ao Occidente,
Onde arde ao roxo todo o que tal vez sexa o Futuro,
Que eu sen coñecer adoro;
E a outra, as outras, o resto de min
Vai para o Oriente,
O Oriente de onde vén todo, o día e a fe,
O Oriente pomposo, fanático e quente,
O Oriente excesivo que nunca verei,
O Oriente budista, bramánico, sintoísta,
O Oriente que ten todo o que nós non temos
Que é todo o que nós non somos,
O Oriente onde - quen sabe?- Cristo tal vez aínda hoxe viva,
Onde Deus tal vez exista realmente e mandando todo.....
Vén sobre os mares,
Sobre os mares maiores,
Sobre os mares sen horizontes precisos,
Vén e pasa a man polo dorso da fera,
E cálmao misteriosamente,
Oh domadora hipnótica das cousas que se axitan moito!
Vén, coidadosa,
Vén, maternal,
Pé ante pé enfermeira antiquísima, que sentaches
Á cabeceira dos deuses das fes xa perdidas,
E que viches nacer Xeová e Xúpiter,
E sorriches porque todo che é falso e inútil.
Vén, noite silenciosa e extática,
Vén envolver na noite manto branco
O meu corazón....
Serenamente como unha brisa na tarde leve,
Tranquilamente cun xesto materno afagando.
Coas estrelas lucindo nas túas mans
E a lúa máscara misteriosa sobre o teu rostro.
Todos os sons soan doutra maneira
Cando ti vés.
Cando ti entras baixan todas as voces.
Ninguén te ve entrar.
Ninguén sabe cando entraches,
Senón de repente, vendo que todo se recolle,
Que todo perde as arestas e as cores,
E que no alto do céo aínda claramente azul
Xa crecente nítido, ou circo branco, ou mera luz nova que vén,
A lúa comeza a ser real.
ÁLVARO DE CAMPOS: Heterónimo futurista e cosmopolita de Fernando Pessoa.
ÁLVARO DE CAMPOS: Heterónimo futurista e cosmopolita de Fernando Pessoa.
Brassai: Grafiti
II
Ah o crepúsculo, o caer da noite o acender das luces nas grandes cidades
E a man do misterio que abafa o bulicio,
E o cansazo de todo en nós que nos corrompe
Para unha sensación exacta e precisa e activa da Vida;
Cada rúa é unha canle dunha Venecia de tedios
E que misterioso o fondo unánime das rúas.
Das rúas ao caer da noite, oh Cesario Verde, oh Mestre,
Oh do "Sentimento dun Occidental"!
Que inquedanza profunda, que desexo doutras cousas.
Que non son países, nin momentos, nin vidas.
Que desexo tal vez doutros modos de estados de alma
Humedece interiormente o instante lento e longínquo!
Un horror sonámbulo entre luces que se acenden,
Un pavor tenro e líquido, encostado ás esquinas
Como un mendigo de sensacións imposibles
Que non sabe quen llas poida dar...
Cando eu morrer,
Cando me for, innobremente, como toda a xente,
Por aquel camiño cuxa idea se non pode encarar de fronte,
Por aquela porta que, se puidesemos asomar, non asomariamos
Por aquel porto que o capitán do navío non coñece,
Sexa por esta hora condigna dos tedios que tiven,
Por esta hora mística e espiritual e antiquísima,
Por esta hora en que tal vez, hai moito máis tempo do que parece,
Platón soñando viu a idea de Deus
Esculpir corpo e existencia nitidamente plausible,
Dentro do seu pensamento exteriorizado como un campo.
Sexa por esta hora que me levedes enterrar,
Por esta hora en que non sei como vivir,
En que non sei que sensacións ter ou finxir que teño,
Poe esta hora cuxa misericordia é torturada e excesiva,
Con sombras que veñen de calquera outra cousa que non as cousas,
Cuxa pasaxe non roza vestidos no chan da Vida Sensible
Nin deixa arrecendo nos camiños do Olhar
Cruza as mans sobre o xeonllo, oh compañeira que non teño nin quero ter
Cruza as mans sobre o xeonllo e óllame en silencio
A esta hora en que eu non podo ver que ti me ollas,
Óllame en silencio e en segredo e pregunta a ti mesma
- Ti que me coñeces- quen eu son......
06/05/12
ODES de RICARDO REIS
10/04/12
Saudade / Nostalghia de Andrei Tarkovsky - 1983 (sub. castelán)
Agradecementos múltiples a quen está verquendo todo isto a unha lingua asequible para nós.
" El castellano es una lengua loable hable quien lo hable" ....e o galego tamén! Como me gustan as películas políglotas!
09/04/12
17/12/11
A MIN PLIN
SPLEEN
Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle
sur l'esprit gémissant en proie aux longs ennuis,
et que de l'horizon embrassant tout le cercle
il nous verse un jour noir plus triste que les nuits;
quand la terre est changée en un cachot humide,
où l'Esperance, comme un chauve-souris,
s'en va battant les murs de son aile timide
et se cognant la tête à des plafonds pourris;
quand la pluie étalant ses immenses trînées
d'un vaste prison imite les barreaux,
et qu'un peuple muet d'infâmes araignées
vient tendre ses filets au bord de nos cerveaux,
des cloches tout à coup sautent avec furie
et lancent vers le ciel un affreux hurlement,
ainsi que des sprits errants et sans patrie
qui se mettent à geindre opinâtremente.
- Et de longs corbillards, sans tambour ni musique,
défilent lentement dans mon âme; l'Espoir,
vaincu, plure, et l'Angoisse atroce, despotique,
sur mon crâne incliné plante son drapeu noir.
CHARLES BAUDELAIRE: Les fleurs du mal
Leo Ferré fai a versión musicalizada
AQUÍ: subtítulos en francés / castellano
TAMÉN: versión mellorada sen subtítulos
SPLEEN
Cando o céo gris cobre como unha lousa
o espírito que xeme aos noxos de fronte
de todo o horizonte abrazando a contorna
vén un día negro máis triste que as noites;
cando a terra se volve prisión de musgo,
onde a Esperanza tal morcego perdido,
bate a á tímida contra os muros
escachando a testa en teitos podrecidos;
cando a chuvia envorca inmensas riadas
dunha vasta gaiola imitando o encerro
e unha invasión muda de infames arañas
vén tender os seus fíos no fondo do cerebro,
as campás de repente tocan con rabia
e guindan ao céo un espantoso ouveo,
como espírios errantes e sen patria
que se entregan á dor con teimoso empeño.
- E calados cortexos sen pandeiretas
van a modo pola miña alma; a Esperanza,
vencida, chora, e a Anguria atroz, tirana,
o meu cranio cobre de bandeiras negras
16/10/11
Astarot - Airiños, airiños, aires
Airiños, airiños aires,
airiños da miña terra;
airiños, airiños aires,
airiños, levaime a ela.
Sen ela vivir non podo,
non podo vivir contenta,
que onde queira que vaia,
cóbreme unha sombra espesa.
Cóbreme unha espesa nube,
tal preñada de tormentas,
tal de soidás preñada,
que a miña vida envenena.
Levaime, levaime, airiños,
como unha folliña seca,
que seca tamén me puxo
a quentura que me queima.
¡Ai!, se non me levás pronto,
airiños da miña terra;
se non me levás, airiños,
quisais xa non me coñesan,
que a frebe que de min come,
vaime consumindo lenta,
e no meu corazonciño
tamén traidora se ceiba.
Fun noutro tempo encarnada
como a color de sireixa,
son hoxe descolorida
como os cirios das igrexas,
cal si unha meiga chuchona
o meu sangue bebera.
Vou quedando muchiña
como unha rosa que inverna,
vou sen forzas quedando,
vou quedando morena,
cal unha mouriña moura,
filla de moura ralea.
Levaime, levaime, airiños,
levaime onde me esperan
unha nai que por min chora,
un pai que sen min n'alenta,
un irmán por quen daría
o sangue das miñas veas,
e un amoriño a quen alma
e vida lle prometera.
Se pronto non me levades,
¡ai!, morrerei de tristeza,
soa nunha terra estraña,
onde estraña me alumean,
onde todo canto miro
todo me di: "Extranxeira!"
¡Ai, miña probe casiña!
¡Ai, miña vaca vermella!
Años que balás nos montes,
pombas que arrulás nas eiras,
mozos que atruxás bailando,
redobre das castañetas,
xas-co-rras-chás das cunchiñas,
xurre-xurre das pandeiras,
tambor do tamborileiro,
gaitiña, gaita gallega,
xa non me alegras dicindo:
"¡Muiñeira, muiñeira!"
¡Ai, quen fora paxariño
de leves alas lixeiras!
¡Ai, con que prisa voara,
toliña de tan contenta,
para cantar a alborada
nos campos da miña terra!
Agora mesmo partira,
partira como unha frecha,
sen medo ás sombras da noite,
sen medo da noite negra;
e que chovera ou ventara,
e que ventara ou chovera,
voaría e voaría
astra que alcansase a vela.
Pero non son paxariño
e irei morrendo de pena,
xa en lágrimas convertida,
xa en sospiriños desfeita.
Doces galleguiños aires,
quitadoiriños de penas,
encantadores das augas,
amantes das arboredas,
música das verdes canas
do millo das nosas veigas,
alegres compañeiriños,
run-run de tódalas festas,
levaime nas vosas alas
como unha folliña seca.
Non permitás que aquí morra,
airiños da miña terra,
que aínda penso que de morta
hei de sospirar por ela.
Aínda penso, airiños aires,
que dimpois que morta sexa,
e aló polo camposanto,
donde enterrada me teñan,
pasés na calada noite
runxindo antre a folla seca,
ou murmuxando medrosos
antre as brancas calaveras;
inda dimpois de mortiña,
airiños da miña terra,
heivos de berrar: "¡Airiños,
airiños, levaime a ela!"
ROSALÍA DE CASTRO: Cantares gallegos, 1863
O 1º libro que saiu impreso integramente en galego, case 400 anos despois de iniciarse a era Guttemberg.
27/09/11
O CARTAFOL DO VENTO
O vento perdeu as follas
do seu cartafol
-esas que os chuvascos
mecanógrafos
tecolean no manual dos mastros?
As gaivotas non teñen quitasol
pero fan raudos equilibrios
polo arame transparente
de todas as ortodrómicas do céo
O pailebote sen velas
-Serán esas que o vento
levou no seu cartafol
tamén fai equilibrios no ronsel
Coa boca aberta
-cáelle a baba
está mirándonos o babión do sol
MANUEL ANTONIO: De catro a catro, 1928
22/07/11
O QUE QUEDA DA ÚLTIMA ENCHENTA
 |
Theodore Roszak Nocturno VIAXE TRANSFRONTEIRIZA É de noite e baixo á cidade acompañada por dous tíos un leva sombreiro gánster e o outro vai corte barbeiro. |
O tipo do sombreiro
anda a facerme as beiras
pero paso del
porque vai cheo.
En todos os lugares que entramos
bebemos algo
os tres nos movemos en ese
chega un momento que un deles
bebe
directamente da xerra.
A lúa chea ilumina todos os recunchos dun canellón
metémonos e aparece diante nosa
a catedral de Barcelona.
Quero entrar
pero cando o intento
paso a través dela
só é un halograma
rico en todo tipo de detalles
e filigranas góticas!
Topamos unha familia
reunida á porta da casa.
Poñémonos a falar con eles.
Un neno diríxese a min e dime
que ten trinta anos.
A min paréceme imposible.
Dime que dende cativo
ninguén se ocupou del
e por iso non medrou
e quedou convertido nun adulto
capturado no corpo dun neno.....
Os meus compañeiros desapareceron
e decido ir ao aeroporto
está a chegar unha rapaza chilena
que vén de xestionar axuda humanitaria
ofrecereille a miña casa
o tempo que necesite.
Visítame despois un indio
co pelo longo e negro;
as dúas mans enormes
diríxense a min para darme a benvida,
as unllas son gadoupas
e os ollos dous fragmentos de obsidiana
tocados por raios pleniluniares.
Despois de darme información
que non vén agora ao caso
esvaece.
A miña invitada xa marchou.
O do pelo rapado hai tempo que se abriu.
Só queda o tipo do sombreiro,
está aínda no sofá,
durmindo a mona.
14/07/11
PERSOA-NACIÓN
OS DEREITOS DA PERSOA
Todo ser humano é algo máis ca el mesmo;
representa tamén un punto único no
seu xénero, un ser moi especial e sempre
importante e notable en que se cruzan
os fenómenos do mundo, unha soa vez
neste camiño e nunca máis. Esta é a razón
pola que a historia de todo home é importante,
eterna, sagrada; por iso todo home,
en tanto que vive e cumpre a vontade
da natureza, é marabilloso e digno de
toda consideración.
Hermann Hesse
Un manifesto secreto
No noso tempo estase a escribir un manifesto secreto. Non sairá ao mundo impreso nunha páxinas. Ningún movemento de masas o esgrimirá endexamáis como estandarte. A súa linguaxe é máis ben unha ansia que uns lemos nos ollos dos outros, a ansia de coñecer a nosa auténtica vocación no mundo, descubrir a obra e o camiño que pertencen unicamente a cada un de nós. Os seus autores aínda que se poderían contar por milleiros, nunca se preocuparán por coñecerse como un exército en marcha, senón como uns poucos que poden reunirse aquí e alá en verdadeira camaradería.
Refírome ao manifesto da persoa, a declaración do noso dereito soberano á descoberta de nós mesmos. Non podo dicir se os que responderon á súa convocatoria se contan por millóns, pero sei que o grao da súa influencia entre nós é importante, e constitúe unha corrente subterránea da nosa historia que esperta en todos aqueles aos que toca unha intoxicante sensación do profundas que son as raíces do eu e as estrañas fontes de poder que abranguen......xa non é só pan, traballo e seguridade física o que a xente agarda da vida, tras estas necesidades evidentes e absolutas existe un apetito de recoñecemento persoal, recoñecemento de que cada un de nós é un acontecemento especial e importante no universo, un centro de sensibilidades delicadas e de radical orixinalidade. Nunha escala que carece de precedentes históricos, estámonos volvendo interesantes para nós mesmos, tanto como os uns para os outros, na nosa condición de seres portadores duns destinos inesperados no mundo.
..... a tribo, nación, clase, movemento social, masas revolucionarias, todo isto, como sombras que eclipsan o sol, obtiveron a súa existencia a costa de algo moito máis brillante e fermoso: o noso esencial e aínda inexplorado
EU. E ao recoñecermos esta verdade, podemos tratar de substituír estas fidelidades sociais "máis elevadas" por unha asombrosa proposición ética: que todos somos creados para ser persoas e que as persoas son o primeiro antes que todas as ficcións colectivas
THEODORE ROSZAK: Persona/Planeta, Cara un novo paradigma ecolóxico, Editorial Kairós, 1985. A 1ª edición orixinal en inglés deste marabilloso libro é do ano 1977.
Theodore Roszak morreu recentemente pero deixounos unha magnífica produción de pensamento contemporáneo. Hai vídeos en yutube, pero non dei con ningún subtitulado. Estivo vinculado aos movementos undergraund da contracultura e reflexionou moi acertadamente sobre eles. Esta entrada pretende renderlle unha pequena homenaxe de gratitude por todas as magníficas ideas que foi capaz de comunicarme. Longa vida a todos os que coma el ven un universo infinito de posibilidades dentro de cada un de nós.
Algúns enlaces : O nacemento dunha contracultura, reseña sobre o autor
Ecopsicoloxía, artigo escrito por Roszak
O artista páxina exclusivamente adicada con todo tipo de información e materiais relativos á súa vida e obra.
O imperio das cidades 1ªentrada neste caderno alusiva ao autor
O imperio das cidades 1ªentrada neste caderno alusiva ao autor
Ningún movemento revolucionario poderá acadar obxectivos válidos se non é realizado por persoas con pleno recoñecemento e aceptación de si mesmas, persoas autorreguladas por unha ética persoal de respecto e defensa de si mesmas e dos demáis.
O sistema prefire individuos isolados, seres anónimos descoñecidos incluso para si mesmos, que traduzan a súa frustración en consumo desenfreado. Roszak propón persoas autónomas que usan a soidade como un ámbito favorable para acadar o pleno recoñecemento e afirmación de si mesmas.
O sistema dá isolamento, a persoa pode traducilo nunha soidade fructífera da que sairá unha bomba humana para a expansión de conciencia.
 |
| Papillon 1972 Paga a pena observar os detalles deste gravado poderás facelo aquí |
28/06/11
ALTAZOR / VICENTE HUIDOBRO
CANTO III
Romper as ligaduras das veas
Os lazos da respiración e as cadeas
Dos ollos sendeiros de horizontes
Flor proxectada en céos uniformes
A alma pavimentada de lembranzas
Como estrelas talladas polo vento
O mar é un tellado de botellas
Que na memoria do mariño soña
Céo é aquela longa cabeleira intacta
Tecida entre mans de aeronauta
E o avión trae unha linguaxe diferente
Para a boca dos céos de sempre
Cadeas de olladas nos atan a terra
Rompede rompede tantas cadeas
Voa o primeiro home ao iluminar o día
o espazo creba nunha ferida
E devolve a bala ao asasino
Eternamente atado ao infinito
Cortade todas as amarras
De río mar ou de montaña
De espírito e lembranza
De lei agoniante e soño enfermo
É o mundo que torna e segue e vira
É unha última pupila
Mañá o campo
Seguirá os galopes do cabalo
A flor comerá a abella
Porque o hangar será colmea
O arcoiris farase paxaro
E voltará ao seu niño cantando
Os corvos faranse planetas
E terán plumas de herba
Follas serán as plumas tépedas
Que caerán das súas gorxas
As olladas serán ríos
E os ríos feridas nas pernas do baleiro
Conducirá o rabaño ao seu pastor
Para que durma o día canso coma avión
E a árbore pousará sobre a rola
Mentres as nubes se fan rocha
Porque todo é como é en cada ollo
Dinastía astrolóxica e efémera
Caendo de universo en universo
Manicura da lingua é o poeta
Mais non o mago que apaga e prende
Palabras estelares e cereixas de adeuses vagabundos
Moi lonxe das mans da terra
E todo o que di é por el inventado
Cousas que pasan fóra do mundo cotián
Matemos o poeta que nos ten saturados
Poesía aínda e poesía poesía
Poética poesía poesía
Poesía poética do poético poeta
Poesía
Demasiada poesía
Desde o arco da vella ata o cú pianista da veciña
Abonda señora bambina
E aínda ten reixas nos ollos
O xogo é xogo e non ladaíña infatigable
Sorriso o riso e non lampadiñas de meniña
Que rodan da aflicción ata o océano
Sorriso e falafurías de estrela tecedeira
Sorriso do cerebro que evoca estrelas mortas
Na mesa mediúmnica das súas irradiacións
Abonda señora arpa das belas imaxes
Dos furtivos como iluminados
Outra cousa outra cousa buscamos
Sabemos pousar un beixo como unha ollada
Plantar olladas coma árbores
Engaiolar árbores coma paxaros
Regar paxaros coma heliotropos
Tocar un heliotropo como unha música
Baldeirar unha música como un saco
Degolar un saco coma un pingüín
Cultivar pingüíns voma viñas
Muxir unha viña coma unha vaca
Desarborar vacas coma veleiros
Peitear un veleiro coma un cometa
Desembarcar cometas coma turistas
Enbruxar turistas coma serpes
Colleitar serpes coma améndoas
Espir unha améndoa coma un atleta
Leñar atletas coma alciprestes
Iluminar alciprestes coma farois
Aniñar farois coma calandras
Exhalar calandras coma suspiros
Bordar suspiros coma sedas
Verter sedas coma ríos
Ondear un río coma unha bandeira
Desplumar unha bandeira coma un galo
Apagar un galo coma un incendio
Bogar en incendios coma en mares
Ceifar mares coma searas
Repinicar searas coma campás
Desangrar campás coma años
Debuxar años coma sorrisos
Engarrafar sorrisos coma licores
Engastar licores coma alfaias
Electrizar alfaias coma solpores
Tripular solpores coma navíos
Descalzar un navío coma un rei
Colgar reis coma auroras
Crucificar auroras coma profetas
Etc. etc. etc.
Abonda señor violín afundido nunha onda onda
Cotiá onda de relixión miseria
De soño en soño posesión de pedrerías
Despois do corazón comendo rosas
E das noites de rubí perfecto
O novo atleta chimpa sobre a pista máxica
Xogando con magnéticas palabras
Caldeadas como a terra cando vai saír un volcán
Guindando sortilexios das súas frases paxaro
Agonía o último poeta
Tanxen as campás dos continentes
Morre a lúa coa súa noite a costas
O sol tira do peto o día
Abre os seus ollos á nova paisaxe solemne
E pasa dende a terra ás constelacións
O enterro da poesía
Todas as linguas están mortas
Mortas en mans do veciño tráxico
Hai que resucitar as linguas
Con sonoros risos
Con vagóns de gargalladas
Con cortacircuitos nas frases
E cataclismos na gramática´
Érguete e anda
Estarrica as pernas anquilose salta
Lumes de risa para a linguaxe tremelicando de frío
Ximnasia astral para as linguas tolleitas
Érguete e anda
Vive vive coma un balón de fúbol
Estala na boca de diamantes motocicleta
En ebriedade dos seus vagalumes
Vertixe si da súa liberación
Unha bela loucura na vida da palabra
Unha bela loucura na zona da linguaxe
Aventura forrada de desdéns tanxibles
Aventura da lingua entre dous naufraxios
Catástrofe preciosa nos raís do verso
E posto que debemos vivir e non nos suicidamos
Mentres vivamos xoguemos
Ao simple sport dos vocablos
Da pura palabra e nada máis
Sen imaxe limpa de xoias
( As palabras teñen carga de máis)
Un ritual de vocablos sen sombra
Xogo de anxo alá no infinito
Palabra por palabra
Con luz propia de astro que unha colisión volve vivo
Saltan faíscas da colisión e mentres máis violenta
Máis grande é a explosión
Paixón do xogo no espazo
Sen ás de lúa e pretensión
Combate singular entre o peito e o céo
Total desprendemento á fin de voz de carne
Eco de luz que sangra ar sobre o ar
Despois nada nada
Rumor alento de frase sen palabra.
VICENTE HUIDOBRO: Altazor, 1931
 |
| Ollo-encoro |
PEQUENO MANUAL DE RETÓRICA ou como entender os recursos literarios
APUNTAMENTOS SOBRE A VANGARDA entendendo como tal as correntes artísticas nacidas a principios do séc.XX para rexeitar na súa totalidade toda tradición anterior.
AS MULLERES NA VANGARDA ou breve repaso de señoras que neste país tiveron que xestionarse contra corrente.
O ULTRAÍSMO ou mestura de todos os movementos de vangarda para facer unha arte rupturista de fusión
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)