A educación prohibida / escola libre para todas

Reseña do documental  e informacion sobre o proxecto aquí

semaniña do carallo

SEMANA SECUESTRADA NO TEMPO DOS SEMÁFOROS

leda leda leda

ela chimpa

collendo flores

indomables

avións do instante

como non ter en conta

o día que precede á noite

santiños ao microscopio

dieta de lentes de aumento

perdendo a visión

do bosque

a arder

vida fume 

sen asado

e os calendarios esfollan

outono permanente

defuncións por instamcia

e xa non estar

despois de saudar

e marchar para case sempre

sen xoves funestos

nin venres de gloria

os días son santos

e cociñan manteis á grella

na ramallada 

das noites perdidas

un acordeón improvisa

despois vén o can

e a fin de semana

envolta en farrapos

enlamados da mañá

e alá no fondo do mar

picar areas

na súa salsa

precedida do desastre

queda unha labarada

amarela de síntese

sen máis menú

que unha latiña

de miseria

a presión

pospago

NO CAMIÑO DE CORME

cinco carrascas fan batido de moras
con morro de morodo
entre toxos cadavéricos
na tona batida
a punto de neve
do monte
unha billa deita berces
nas berzas da mañá
para acougar as careixas
con caricias de carencias básicas
guindo croios
para axotar xoubas
das laxes fendidas
no medio da touza
as cabazas comen vieiras
na súa lama
o dalai lama prefire carballos
ao vapor da brétema
dos seixos primitivos
saen pelouros líquidos
nos teus beizos cárnicos
son queirugas recén molladas polo orballo
das camariñas
dedúcense camas pequeniñas
as sabas flor extenden arrecendos vibratorios
no tímpano do teu caracol de sons
sen sentido.

GUNNAR EKELÖF

PERSOA-NACIÓN

OS DEREITOS DA PERSOA

   Todo ser humano é algo máis ca el mesmo;

representa tamén un punto único no 

seu xénero, un ser moi especial e sempre 

importante e notable en que se cruzan 

os fenómenos do mundo, unha soa vez 

neste camiño e nunca máis. Esta é a razón

pola que a historia de todo home é importante,

eterna, sagrada; por iso todo home,

en tanto que vive e cumpre a vontade

da natureza, é marabilloso e digno de 

toda consideración.

Hermann Hesse

Un manifesto secreto

No noso tempo estase a escribir un manifesto secreto. Non sairá ao mundo impreso nunha páxinas. Ningún movemento de masas o esgrimirá endexamáis como estandarte. A súa linguaxe é máis ben unha ansia que uns lemos nos ollos dos outros, a ansia de coñecer a nosa auténtica vocación no mundo, descubrir a obra e o camiño que pertencen unicamente a cada un de nós. Os seus autores aínda que se poderían contar por milleiros, nunca se preocuparán por coñecerse como un exército en marcha, senón como uns poucos que poden reunirse aquí e alá en verdadeira camaradería.

Refírome ao manifesto da persoa, a declaración do noso dereito soberano á descoberta de nós mesmos. Non podo dicir se os que responderon á súa convocatoria se contan por millóns, pero sei que o grao da súa influencia entre nós é importante, e constitúe unha corrente subterránea da nosa historia que esperta en todos aqueles aos que toca unha intoxicante sensación do profundas que son as raíces do eu e as estrañas fontes de poder que abranguen......xa non é só pan, traballo e seguridade física o que a xente agarda da vida, tras estas necesidades evidentes e absolutas existe un apetito de recoñecemento persoal, recoñecemento de que cada un de nós é un acontecemento especial e importante no universo, un centro de sensibilidades delicadas e de radical orixinalidade. Nunha escala que carece de precedentes históricos, estámonos volvendo interesantes para nós mesmos, tanto como os uns para os outros, na nosa condición de seres portadores duns destinos inesperados no mundo.

..... a tribo, nación, clase, movemento social, masas revolucionarias, todo isto, como sombras que eclipsan o sol, obtiveron a súa existencia a costa de algo moito máis brillante e fermoso: o noso esencial e aínda inexplorado

EU. E ao recoñecermos esta verdade, podemos tratar de substituír estas fidelidades sociais "máis elevadas" por unha asombrosa proposición ética: que todos somos creados para ser persoas e que as persoas son o primeiro antes que todas as ficcións colectivas

THEODORE ROSZAK: Persona/Planeta, Cara un novo paradigma ecolóxico,  Editorial Kairós, 1985. A 1ª edición orixinal en inglés deste marabilloso libro é do ano 1977. 

Theodore Roszak morreu recentemente pero deixounos unha magnífica produción de pensamento contemporáneo. Hai vídeos en yutube, pero non dei con ningún subtitulado. Estivo vinculado aos movementos undergraund da contracultura e reflexionou moi acertadamente sobre eles. Esta entrada pretende renderlle unha pequena homenaxe de gratitude por todas as magníficas ideas que foi capaz de comunicarme. Longa vida a todos os que coma el ven un universo infinito de posibilidades dentro de cada un de nós.

Algúns enlaces : O nacemento dunha contracultura, reseña sobre o autor

                

                        Ecopsicoloxía, artigo escrito por Roszak

                 O artista páxina exclusivamente adicada con todo tipo de información e materiais relativos á súa vida e obra.


                            O imperio das cidades 1ªentrada neste caderno alusiva ao autor

COMENTARIO persoal

Ningún movemento revolucionario poderá acadar obxectivos válidos se non é realizado por persoas con pleno recoñecemento e aceptación de si mesmas, persoas autorreguladas por unha ética persoal de respecto e defensa de si mesmas e dos demáis.

O sistema prefire individuos isolados, seres anónimos descoñecidos incluso para si mesmos, que  traduzan a súa frustración en consumo desenfreado. Roszak propón persoas autónomas que usan a soidade como  un ámbito  favorable para acadar o pleno recoñecemento e afirmación  de si mesmas.

O sistema dá isolamento, a persoa pode traducilo nunha soidade fructífera da que sairá unha bomba humana para a expansión de conciencia.

Papillon 1972
Paga a pena observar os detalles deste gravado
poderás facelo aquí

manobras na escuridade: MAR ADENTRO

A GUERRA E O UNIVERSO

                                                                         1916-1922
                                                         
                                                                            Prólogo




Tendes sorte.
A vergonza non chega ata os mortos.
Apaga pois 
o teu odio polos difuntos asasinos.
O líquido máis puro lavou
o pecado da alma emigrada.


Tendes sorte!
Sen embargo eu,
a través das liñas da fronte,
a través do balbordo,
como sosterei o meu amor de ser vivo?
Un paso en falso
e as farangullas do máis insignificante dos amores
rolarán para sempre ao abismo do fume.


Que é
para os que regresan
a túa mágoa?
Que é
para eles a liña dos poemas?
Paralizados con patas de madeira
eles xa non quererán outra cousa
que seguir renqueando ata a fin dos seus días!
Tes medo?
Covarde!
Matarante!
Ti poderías vivir,
aínda que escravo,
máis de cincuenta anos.
Mentira!
Sei 
que baixo a lava dos ataques
serei
o máis afouto
o máis botado para diante.
Ah! Que valente
se negaría a respostar
á chamada de clarín dos tempos por vir?
Eu son
nesta terra
o único heraldo das verdades en marcha.


Hoxe exulto!
Sen beber nin pinga
cheguei á meta da miña alma.
A miña solitaria voz humana
érguese 
entre berros
entre prantos
no día que nace.


A ver! Veña, animádevos!
Fusiládeme, poñédeme contra o paredón!
Non serei eu quen cambie de cores!
Queredes
que pegue un as na fronte
para que brille máis a diana?


Fragmentos

É posible 
que ao tempo-camaleón
xa non lle queden
cores.
Unha sacudida máis
e volverá caer 
teso e sen alento.
Se cadra a terra
ebria de fumaredas e batallas,
non levante máis cabeza.
Se cadra...
Non, 
iso non é posible.
Un día ou outro o encoro dos pensamentos farase cristalino,
un día destes verá a púrpura que aflora dos corpos.
E sobre os cabelos ourizados do espanto
retorcerá as mans, xemendo:
" Meu Deus,
que fixen?"
Non,
iso non é posible.
Cóidate, peito,
do alude de desesperanza:
furga e tantea na alegría futura.
Mirade
se queredes:
do meu ollo dereito
fago saír
un ramallo de flores.
Pensamentos, multiplicade eses paxaros barrocos.
Cabeza
bótate para atrás de entusiasmo e orgullo.
Miña mente
leda e chea de razón,
mente construtora,
inventa cidades.


Na alba dos meus ollos luminosos
vou cara
todos aqueles cuxos dentes
aínda rinchan de rabia.
E ti, terra,
érguete
como milleiros de Lázaros...
Alegría,
alegría!
A través das columnas de fume
sorprendo
a claridade dos rostros.
A primeira en erguerse
é Galicia,
entrabrindo o seu ollo magoado.
Agocha nos pastos o seu fango esgazado.


Descargándose do peso dos canóns,
uns tras outros erguen as súas chepas
e lavan no céo a súa branca cabeleira ensanguentada,
os Alpes,
os Balcáns,
o Cáucaso,
os Cárpatos.


E por riba deles,
máis arriba aínda,
están os dous xigantes.
Un deles ergue o seu corpo dourado
e implora:
"Abéirate,
subo cara ti dende o meu leito socavado polas bombas"
É o Rhin
que lambe con beizos húmidos
a cabeza do Danubio tallada polas minas.


Mesmo nos outeiros, refuxiados 
tralas murallas da China,
mesmo nas areas onde Persia se perde,
cada cidade
que antes ouveaba
ao respirar a morte,
agora fica iluminada.
Murmurios.
A terra enteira
entreabre os seus beizos negros.
Forte, moi forte,
como un urro afuracanado,
séntese que di:
"Xurade
que nos segaredes máis vidas!"
E os ósos dos enterrados
saen das tumbas cubertos de carne.


Viuse algunha vez 
pernas talladas
andaren á procura
dos seus amos;  cabezas arrincadas
chamaren polo seu nome?
Ollade como 
un par de pernas vivas
andan á procura 
daquel corpo lisiado.
Do fondo dos océanos e dos mares,
afogados voltos á vida navegan a toda vela.
Oh, sol!
Quéntaos nas túas mans,
lambe os seus ollos coa lingua dos teus raios!
Agora podemos
rir na túa cara, vello tempo
enrugado!
Sans e salvos volvemos a casa.
Entón,
por riba de rusos,
búlgaros,
alemáns,
xudeus,
de todos,
nun céo sereno,
incendiado
dun extremo a outro,
sete mil cores empezaron a brillar
sete mil cores de diversos arcoiris.
Por riba do entullo,
por riba de batallóns en fuga,
oiuse
un eco desconcertado:
"A-ah!..."
O día que así nacía era tal,
que os contos de Andersen
se puxeron a reptar ao seus pés
coma cans recén paridos.


Agora parece mentira
que eu chegase a andar
a tentas e cheo de sombra,
por aquelas crepusculares canellas.
Hoxe
unha meniña diminuta
recibe na unlla do maimiño
máis sol do que nunca antes
houbo no globo terrestre.


O home abrangue a terra
cos seus grandes ollos.
Ese neno
co seu traxiño novo
é un neno grave
e, orgullosos, rimos del.


Como curas
que para evocar o drama da redención
se adiantan coa ostia,
cada país
vén cara ao home cos seus agasallos.


"Da vastísima América tráioche a forza,
a potencia das máquinas"
Eu douche as cálidas noites napolitanas,
di Italia.
Quen abafe de calor,
que se abane coas follas das palmeiras.
"Para o que morre de frío co xeo do Norte,
velaquí o sol de África."
"Para quen arde ao sol africano,
estas neves que baixan 
das montañas do Tíbet"


"Francia,
primeira entre todas as mulleres,
trae a cor púrpura dos labios"


"Grecia, a xente nova,
a espida perfección dos seus corpos"
"Que voces son máis potentes
que as que mellor se xuntan nun canto?
Rusia
ábrenos o seu corazón 
nun himno de lume"


"Homes, 
Alemania tráevos
o seu pensamento tallado polos séculos"
"Dos subsolos
bañados en ouro,
a India
ofértanos os seus tesouros."


Gloria ao home!
Gloria e vida ao home,
polos séculos dos séculos!
A cada ser vivinte,
gloria,
gloria,
gloria!"
Ata quedar sen folgos.
pero tamén chego eu.
Prudente,
enorme,
torpe.
Estou magnífico
coa máis brillante
das miñas innúmeras almas.


Dou cos aduladores,
dou coa xente festeira,
-mapocado corazón,
non batas así!-
É ela 
que vén ao meu encontro
-Bo día, querida!"


Acariño
cada un dos seus cabelos,
crechos, 
dourados.
Oh, que ventos
de que sur
obraron o milagro do corazón que non morre!
Os teus ollos florecen,
son dous claros no mato.
Como un neno contento
fago un pinchacarneiro.
E todo arredor miña
sorrí.
Bandeiras.
Cores a eito.
Todo pasa.
Todo se subleva.
Xente.
Atravesan.
Corren.
En cada mozo a pólvora de Marinetti.
En cada vello a sabedoría de Hugo.


A capital non ten
labios abondos para sorrir.
Todos
fóra das casas,
ás prazas,
fóra.
De cidade en cidade,
coma globos prateados fagamos soar
a alegría
a risa
as campás.


É como para non entendelo-
o ar é
unha flor
un paxaro?
Todo canta
e arrecende,
todo é multicolor,-
e iso
alumea o braseiro dos rostros,
e a razón embebédase
co máis selecto viño.
Non só os homes
da alegría
mudaron as súas caras;
os animais rizaron a pelaxe,
os mares,
onte bravos,
hoxe téndense aos nosos pés.


Semella incrible
que os mesmos acoirazados
que onte trousaban morte
nestas praias
que xa esqueceron o cheiro a pólvora,
leven aos tranquilos peiraos
cantidades inxentes de trivialidades.


Como seguir temendo os canóns?-
Aqueles 
tan calmos
serían quen de destruír?
Pastan
acougados
nun campo,
diante da miña casa.


Non é farsa
nin sátira-
no medio do día,
cheos de razón
e de dous en dous,
os zares camorristas
pasean
baixo a ollada das nodrizas.
Di, Terra,
de onde nos vén tanto amor?
Imaxinade-
alá,
baixo unha árbore,
alguén viu
a Caín e a Cristo
xogando ao xadrez.


Ti non ves nada,
chiscas os ollos, buscas.
Os teus olliños-coma dous furados.
Ábreos xa!
Mira:
os meus ollos
son a porta aberta dunha catedral.
Homes!-
Queridos,
non queridos,
coñecidos,
descoñecidos,
pasade por esa porta nun vasto cortexo.
E entón,
o libre,
o home que eu chamo,
virá,
crédeo,
crédeme


MAIAKOVSKI ( 1894-1930 )

pavimentando con baldosas de ríos
(título meu polo de agora)

VUELO SEISIENTOSINCO

http://vimeo.com/3493652

sen palabras?

diso nada...

se cadra, os que somos rariños,

é que estamos exiliados neste pequeno globo da galaxia

verdiazul que chamamos Terra

Acolledora

que somos fuxidos

do planetaperfectoeaburrido

dos megavogóns

e por iso nos levamos tan ben

e rimos tanto

porque no fondo

sabemos sen sabelo exactamente

que somos moi afortunados

de que nos guindasen 

fóra da cinta transportadora 

intergaláctica

neste planetiña cheo de feridas

e imprevisible

coma nós

estamos seguros

que coa nosa capacidade de discordancia

alleos á cadea programada da galaxia

saberemos fabricar toneladas de tiritas

de todas as cores

para compór con elas

unha colaxe terpéutica

chea de toques persoais

e detalliños 

cósmicos

para celebrar 

que estamos vivos

nun momento activo

de gloria

non deixaremos que os normaliños

nos chimpen de novo fóra

&

MULHERÓICAS. IMAXES DE SUBSTRATO

LOIS PEREIRO dende ultratumba fai a súa MODESTA PROPOSICIÓN : 'Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia'


RAP NO CASTRO o sábado 21, ás 11. AVANCE 1, AVANCE 2

MANIFESTO  NONMARCHAMOS en galego correxido

QUEN SOMOS

Somos persoas que viñemos de forma ceibe e pola nosa propia vontade, que despois da manifestacion decidimos reunirnos para seguir reivindicando a dignidade e a conciencia politica e social. Non representamos a ningun partido ou asociacion. Únenos unha vocacion de cambio, estamos aqui por dignidade e solidariedade polos que non poden estar aquí.

POR QUE ESTAMOS AQUI

Estamos aqui porque queremos unha sociedade nova, que lle dea prioridade a vida por riba dos intereses económicos e políticos.

Avogamos por un cambio na sociedade e na conciencia social.

Demostrar que a sociedade non está durmida, seguiremos loitando polo que merecemos pola vía pacifica.

Apoiamos os compañeiros que detiveron trala manifestación, e pedimos a súa posta en liberdade sen cargos.

Querémolo todo, querémolo agora, se estás de acordo connosco, únete.

Poderás atopar este manifesto en todos os idiomas do estado e parte de extranxeiro AQUÍ

"...NADA PODEMOS AGARDAR SENÓN DE NÓS MESMOS...
SEXAN OS ORIENTAIS TAN ILUSTRADOS COMO VALENTES..." Artigas, libertador do Uruguai

MENÚ NEODITOSO PARA DESPOIS DA REVOLUSIÓN

Restaurante: Para non morrer de fame, avda Las Cloacas, 
nº 0, soto, teléf. inalámbrico e innumérico. Faga o seu pedido por vía telepática.










1º Prato (non encha): 


a) propostas variadas freelance para tatamudos perplexos
b) corasóns de melóns acompañados das súas tías
c) xoubas anoréxicas á prancha
d) cremalleiras avariadas con salsa de coplas bárbaras


2º Prato ( modérese)


a) muslos de poesía cariada con elexías frixidas a la muerte de su amada
b) alunizacións variadas con sal de miseria pa todos estilo la capital
c) fonambulistas en acción caendo en picado dende o subcociente
d) aeroliñas en eclosión antes de seren abortadas
e) pirulís en escabeche picante con  pementos de Padrón da clandestinidade
f) caldeirada de rubio americano ( prato recomendado para racistas, xenófobos e machistas pelados)


3º Prato ( aquí pode despacharse a gusto se aínda ten fome)


a) beirarrúas desérticas de xornada laboral e lectiva
b) insectos migratorios en forma de nube compacta
c) ancas de ra extinguida
d) media man catatónica da amada con zumo de pato á laranxa






Acompañamentos ( a escoller)

•  ensalada de edras asasinas
• arponazos nas súas partes estratéxicas
• xenes selectos
• pegamento de cola de cabalo marca: alacola
• ideas conxeladas en granizado de pizza parlamentaria
• pelos das trenzas de Pipi
• chupikaramelos

Postres ( só se pode pedir un)

• Puré de rosas vermellas
• suspiros de pingüín en apuros
• bombiñas de tempo sen pel
• batido de ollos de piollo
• xeado de amorumor
• espasmo petrificado

Para beber: Cubiños de xeo de xudre sometidos a alta presión atmosférica.

Nota para clientes despistadiños: non se inclúen os prezos porque estamos seguras que ninguén de vostedes podería pagalos. Isto só está ao alcance da jet. Oh yea!

por aquí...por aquí


Vigo vivo AQUÍ crónicas da manifa
e AQUÍ

suhhhhhhhhhhh......, manda a odiocracia

Autor dos poemas visuais: Gonzalo Escarpa

Outro asunto

I

Unha palabra abonda:

si

II

Redebuxar os mapas.

                                Quitarse

para dar.

Poñerse entre o elo e a argola.

Desestrangular.

                               Opoñerse ao lastre:

cortar cadeas

III

E,            tes que ser xa agora?

Víktor Gómez: Os barrios invisibles (poemas, antiaikús e contra) (pdf)