O vento abálame dun lado para outro. Abaixo as olladas dos homes átanme ao seu pavor terrestre nunha chaira triste na cal se ve unha casa soa alá lonxe e unha fumareda que tenta erguer a casa ao céo.
A casa do crime endexamais poderá despegarse do seu pedazo de rexión. Sen embargo, a pesar de que o espectáculo agora se puxo bastante lamentable, a noite é máis brillante ca nunca, o céo está petado. E isto para que?
A gorxa da fermosa muller ten a forma dunha canción.
E ela cantará, cantará segura de que eu non hei morrer aínda. Cantará a pesar da estación cumprida, a pesar da noite que roda das montañas, a pesar das dificultades do terreo. Cantará.
E o neno deixará de chorar sobre o seu pequeno navío branco. E sairá unha estrela finísima enriba da súa testa, ao fondo do cuarto, máis alá das súas almofadas sensibles, nos cons verdadeiros do seu derradeiro soño.
Se cadra, oímos a voz confundida nun canto enorme porque o mar está tendido sobre varias pianolas e ás veces abandónase aos seus propios instintos.
Daquela chega a hora da transfiguración. O mar súa e retórcese dunha íntima dor. Cada onda convértese en anxo e voa.
Ai daquel que ousou erguer a man sobre o mar!
Vós non o sabedes e por iso volo digo: nas noites, cando ninguén o mira, o mar convértese nun gran monumento e din que na punta se ergue de pé, solemne, a estatua de si mesmo.
Ninguén saberá nunca cal é a verdade, nin tampouco o número de erros que manexa cada home en todos os instantes da súa vida.
Sobre que cantidade de erros descansa cada invento humano?
Eses inventos máis fermosos que unha chispa eléctrica e que as pernas dunha muller. Aquí inclínanse todos os sabios, aquí axeónllanse os profetas, aquí canta o galo e onde termina o seu canto nace unha paisaxe como todos sabedes. Despois só se ven as mans dos náufragos aferradas ás ondas e unha botella que aboia e se alonxa para contar a historia de tanta anguria.
Isolda, se ti soubeses!
O céo mudou sete veces. E volverá mudar por causa do mar. Porque o mar se volveu globo e soltou amarras e marchou polo céo.
Que sacades con apuntar os vosos canóns e con tocar as campás?
No horizonte, o sol que se pon, extende a man e óllanos apenas detrás dos seus cinco dedos separados como os raios dunha roda. Que podemos facer?
Sobre o campo deserto cae o ovo dunha águia que pasaba voando sen saber onde dirixir os seus pasos. Ese será o campo da fecundidade durante uns anos e se cadra alí mesmo nace unha gran capital.
Os telescopios levántanse e pérdense na eternidade. O céo íspese. Cruzan aerolitos e relampos alén da Vía Láctea, pasa o cortexo ceremonioso dos cometas e ninguén teme xa a cólera de deus.
O céo íspese e vense os ollos agoniantes do que todo creou.
O céo íspese e vese a pantasma nocturna que leva aos astros o alimento cotián.
O céo íspese e vese a cova de candelabros en cuxo centro dorme a muller de carne que todos coñecemos envolta nos seus cabelos.
Pasan as cebras sonámbulas a galope e vense as ventás que se abren na escuridade como parásitos pegadas á noite.
Ah, se ti soubeses! Estou agochado dentro da túa sombra. Eu son a árbore recén nacida dentro dos teus ollos. Son o meniño de pés espidos como estatua que berra no naufraxio entre reflexos impasibles.
Son o espectro que se alonxa guiado polas súas pombas, esas pombas cheas de sabedoría que se nutren da luz dos farois tatexantes.
Velaquí estou, fatigado e terrible, máis terrible que o barco sentenciado que se alonxa ouveando polo céo e morre docemente como un home ou como un can cando sente por vez primeira o peso do seu esquelete debaixo da carne
VICENTE HUIDOBRO: Tremor de céo, 1931 (fragmento)
