Jean Pierre Duprey: Trois feux e une tour.

Thomas Barbey

TRES LUMES E UNHA TORRE

(fragmento)

( Nun campo de estrugas que é o fondo do mar, os homes vexetais...E nalgures o Ollo da rapaza 

Agne, cen veces amplificado como un globo que non é para nada a terra)

- Unha palabra

- Escóitote

- Un sol rebotou sobre a baixamar cuxas rochas son ollos esfregados mais non pulidos; dous cans, deitados na lúa, xogan entre eles con tres ollos de ouro que mudarán en falsos dentes...Mais déixame falar de ti

- Non digo máis que unha palabra. Digo que o mundo vira veloz na máquina do teu corazón...Pero fala! Fala!

- Non vives nun fantástico castelo estrado de lousas de bágos xeadas?

- E eu que sei?

- E os leitos son levantados polos tremores  dos mortos que a túa man sangrante, que non treme, coroan en vida, rei das tebras?

- A miña razón sangra. Se a miña man sangra é que mergullou no teu peito onde abre o peteiro o ovo do armadillo. Teño agochado un vaso ardente que agarda agora na miña man. Mírame...Xa tes os ollos vidrosos!

- Teño moitos mares en min, sabes? E nos meus ollos, dous petos conformas dúas reservas. Mais pon atención... Eu son un torrente...Pódote arrastrar!

- Eu xa caín de algures!

- Vouche dicir agora quen es ti, de onde es...

' Ti es o fondo da miña presencia, o desbordamento do meu pensar pantasmagórico. Para liberarme, deixei medrar un corpo antes da mala herba, e ese corpo é a túa persoa onde chanto o meu puñal como un alfinete no reverso da miña roupa...Podes verme?

- Véxome nun espello.

- Vesme? Non ves a luz que parece dirixir os teus pasos para mellor te perder?

- Vexo tres lumes que semellan perdidos. Oh! Dime o seu final, díllelo!

- Está na miña man onde medra un abceso fragmentado en tres cunchas vermellas. Se reducimos as cunchas, faise un ovo cristalino do cal renacerás.

- Que representan as cifras 3por3?

- Son os meus dez dedos mortos, dos cales só un me quedou por che facer sinal en nós.

- Daquela somos dous a andar coa cabeza gacha. Fálame de nós! Somos UN só en dobre sentido?

- Somos a unidade da auga e do lume, do crime e da súa proba, da morte e o seu nome, do estupro e do baleiro. Formamos unha cadea dobre coas miñas noites de anguria e os teus días de soño; apenas nos tocamos...Mais os DOUS habemos morrer segundo o labirinto das nosas veas, e un seguirá ao outro nunha curta duración de sangue.

' Fíxente para me servires de contrapeso'

- Daquela nós somos ti! Ah vivo! Vou vivir!....

..........................................................

JEAN-PIERRE DUPREY: Derrière son double, 1950

Oleg Tselkov: Cinco caras

OS ESTADOS REUNIDOS DO METAL COAS CAÍDAS MANCOMUNADAS DO LUME

No interior da súa bóveda, o Ogal fixo agromar as súas mans coma talos. As súas unllas dadas volta nun oco do espazo que se expande oco, espelexan dentro del, o corazonciño enferruxado deica o cheiro mesmo do sangue.


A man métese por unha ferida do esfolado, a man de cinco linguas fendidas que se afastan, se arredan, se separan, se separan...


E daquela a visión do gran Brillante das chamas, ourizado de gadoupas e xestos duros...remonta, a forza de gumes, o transcurso dunha idade na que bate, con descargas de lúa negra, a á asubiante e penetrante, a á de plumas-facetas de avecoitelo.


E a Ave Negra recoñece os rastros dun gran incendio.


A Paisaxe Negra recoñece as pegadas dunha ave nocturna.


Aquí, dicía unha vez, aquí aprendo a desfacer o meu corpo...


Esgacei o meu corpo, esa mandíbula que rodea un oco. E o meu xesto é un espazo cercado, o molde en gadoupas radiadas, reversible á maneira dunha luva da noite tacholada...


E prefiro abrir as mans.


Os meus ollos precipitáronse por todas partes, atravesando o ver e o durmir.


As pantasmas, se aparecen, terán a cor baleira da media lúa sobre o plano de metal.


O que é vermello espesarase ata acadar a densidade do negro.


Un sol do mañán, coa súa calor de crueldade crispada, atraparanos mañá, como máis tarde explicaremos.


Adeus...e que mellore! Que vellas se volven as tumbas se eu rexuvenezo! O Sombraferro, o meu compañeiro transformado en muller pola graza da femia de aceiro e do raio do mesmo sexo; o Sombraferro, o meu guía, concebirá fillos da miña memoria.


JEAN-PIERRE DUPREY (1930-1959), texto publicado na revista neosurrealista "Phases" nº 2






FOTOGRAFÍAS SURREALISTAS