Julio Cortázar - Un tal Lucas - Un paraisiño

ARRIBA E ABAIXO

Subxectividade do tempo - Voz de Julio Cortazar

NON, NON E NON

amo o absurdo e detesto a estupidez






sempre e cando o absurdo non potencie a carencia de sentido que todo o domina no plano cotián. Do absurdo teñen que saír fórmulas que posibiliten o imposible para transformar calquera paredón de execución nun horizonte viable.


está moi ben renunciar á linguaxe devastada polo periodismo a soldo
e tamén está moi ben recuperar o poema fonético, como unha posibilidade de novas paisaxes sonoras


pero, a poesía sen palabras...xa non é poesía, aínda que sexa moi sedutora a fórmula da poesía visual. A palabra é materia prima, a linguaxe é canteira, o poeta é canteiro, escultor, músico, pintor, inventor que modela o inmaterial


podemos xogar á deconstrución, podemos facer ecos ou non, pero non podemos renunciar a utilizar o material que pretendemos manipular, aínda que ese material sexa un pau petrificado que a marea abandonou... necesita do noso punto de vista para ser encontrado e rescatado do areeiro


como deconstruír aquilo que ignoramos?


como reformular unha realidade sen partir de formulacións anteriores? para asasinar primeiro hai que roubar


as fórmulas básicas da literatura popular cobran especial importancia non como mero exercicio de entretenemento senón como unha maneira de empezar a decodificar o mundo con outro ángulo de visión


se a poesía renuncia totalmente á palabra, a palabra libre desaparece e o vocabulario pasa a ser monopolio dos traficantes de mercadorías


o dadaísmo e as propostas vangardistas do XX propuxeron camiños novos que quedaron a media exploración, hai que percorrelos aproveitando todas as descobertas para dotalas de ética e moral persoais


nada hai máis agresivo para a creatividade que as propostas colectivistas, preferimos a libre cooperación




por que?


só do libre compromiso entre as persoas poden nacer balas cara o futuro

ACUDIUME ESTA MAÑÁ UNHA IDEA INCANDESCENTE

acudiume esta mañá unha idea incandescente
un facho que alumea no alto da miña mente
pero ela soa e sen reforzos ten todas as de perder
nunha batalla librada hai tempo polo teu brillo e un covarde

un covarde que bambea entre o esquecemento e a nada

que bambea tras os teus pasos e melancólica ollada

que se perde encandilado tralo berro dos teus ollos

que fica atordoado e cego no ronsel do brillo do teu nome

que se agocha tralas letras dalgún outro nome

e aínda así non ousa  berrar de quen se agocha

que fai fronte tan valente a enredados trebóns

e lisca como un cativo ao descubrirse au teu carón

que esperta ao mediodía e dorme ao despedirte

que susurra tan potente e que berra tan a modo

que camiña tan a présa cos ollos ben pechados

sen valor pola cornixa que conduce ao teu pazo

unha idea de coraxe acudiume esta mañá

de sentarmos fronte a fronte e quitar a camuflaxe

de asubiar emocións e facer con elas palabras

palabras que che expliquen como a auga  xeada cae a cachón

unha idea tan sublime como tantas que enunciaches

tan serodia e predecible como outras tantas tiven

pero soa e sen reforzos de valor e outros aliados

a batalla está perdida

xa é noite

Xa marchaches

SONETO GÓTICO

Esta vernácula excepción nocturna,

este arquetipo de candente frío,

quen senón ti merece o desafío

que urde unha dentamia taciturna.

Seme lúas posesión vulturna

o mofo do teu alento, arrepío

cando abra a túa gorxa o cortafrío

da sede que te volve viño e furna.

Todo sucede nun silencio ucrónico,

cerimonia de araña e de falena

danzando a quietude sen mácula,

recorrente espazo catatónico

nun horror final de lúa chea.

Sempre serás Ligeia. Eu son Drácula. 

Julio Cortázar: Salvo el crepúsculo in Agunos pameos y otros prosemas

PARA LER DE FORMA INTERROGATIVA

?????????

para ler de forma interrogativa

viches

verdadeiramente viches

a neve os astros os pasos afelpados do bris

tocaches

de verdade tocaches

o prato o pan a cara desa muller que coidas amar tanto

viviches

como un golpe na fronte

o instante o laio a caída a fuga

soubeches

con cada poro da pel soubeches

que os teus ollos as túas mans o teu sexo o teu brando corazón

había que tiralos

había que choralos

había que reinventalos?

Julio Cortázar 

de Salvo el crepúsculo in Algunos pameos y otros prosemas

http://cuidadoconelperro.spaces.live.com/blog/cns!392D2DA21F2B1568!1561.entry

ENCARGO

FRAGMENTOS

Retrato de Helene morenamente seda

seixo que na palma da man finxe arrefriar e vaina xeando ata queimala, anelo de Moebius, onde as palabras e os actos circulan solapados e de súpeto son cruz ou raia agora ou nunca; Helene Arp, Helene Brancussi, tantas veces Helene Hajdu co gume da dobre machada e un gusto a sílex no beixo, Helene arqueiro frechado, busto de Cómodo adolescente, Helene dama de Elche, doncel de Elche, fría astuta indiferente crueldade cortés de infanta entre suplicantes e ananos, Helene mariée mis à nu par ses célibataires même, Helene respiración de mármore, estrela de mar que ascende polo home durmido e sobre o corazón se chanta para sempre, lonxana e fría, perfectísima. Helene tigre que fora gato que fora novelo de lá. (A sombra de Helene é máis densa ca as outras e máis fría; quen pousa o pé nos seus argazos sente subir o veleno que o fará vivir para sempre no único delirio necesario.) 

O diluvio é antes e despois de Helene; todo teléfono agarda alacrán xigante, a orde de Helene para romper o cable que o ataba ao tempo, gravar co seu aguillón de brasa o verdadeiro nome do amor na pel do que aínda agarda tomar o té con Helene, recibir a chamada de Helene.

Julio Cortázar: 62, modelo para armar

MENHIR 9

xardín vertical

62, Modelo para armar

(diálogos  en directo)

 Era a tregua precaria, a terra de ninguén onde caerían enristrados en espiral, espiríanse entre miañadas, trabucando as mans e as roupas, afincándose nunha falsa eternidade recorrente.

 Xogarían aos alcumes e aos animaliños, nunha secuencia graduada e coñecida e sempre gorentosa:

Mexebísimo

Non son mexebo pa na

Vostede é un gram mexebo e un malote

Non  son en absoluto

Si que  é

Non

Si

Non

Si

Daquela  ganas me dan de patearlle o xardín

O meu xardín é lindo e vostede non é quen de patearmo

Son tal, e eu mandáballe moitos animaliños

Tanto me ten

Primeiro mandáballe todas as tiopas

As súas tiopas están tolas

Tres marmotas

Non me importa nada

Varios leiróns

Vostede é un malote

E todos os ourizos

O meu xardín é meu e non o toca ninguén

O seu xardín é seu pero eu mándolle todos os animaliños

A min os seus animaliños non me importan nada de ves e o meu xardín está defendido

Non tal e os meus animaliños comeranlle todas as flores

Non

As tiopas comeranlle as raíses

As súas tiopas son malotas e mexebaotas

E as marmotas mexarán contra as roseiras

As súas marmotas son fedorentas e mexiriqueiras

Acaba de falar mal das tres marmotas

Porque son unhas mexiricas

Daquela eu mandáballe todas as marmotas á vez en vez de soamente tres

Tanto me ten,  se cadra son todas mexiricas

E todos os leiróns

Non me importa nada

Agora saia vostede ao seu xardín e verá o que lle fixeron os meus animaliños

Vostede é mexebo e malote

De verdade?

Vostede non é malo pero é un mexebo

Daquela retiro tres ourizos

Tanto me ten

Son mexebo?

Non, non  é tanto

Daquela retiramos todos os leiróns e unha tiopa

Calquera cousa que retire dáme igual

Para que vexa o bo que son, retiro todos os animaliños

Vostede é malote

De maneira que son malo?

É malo e mexebísimo

Daquela, dúas toupeiras

Tanto me ten

Todos os porcos espiños…..

Traducido de Cortázar

xardín verbal

Instrucións para subir unha escaleira. Julio Cortázar

O FUTURO

 O FUTURO
                                                                                                                        
BEN SEI QUE NON ESTARÁS.
NON ESTARÁS NA RÚA
NO MURMURIO QUE AGROMA NA NOITE
DOS POSTES DAS FAROLAS,
NIN NO XESTO DE ESCOLLER MENÚ

NIN NO SORRISO QUE ATENÚA O METRO PETADO
NIN NOS LIBROS PRESTADOS
NIN NO ATA MAÑÁ.
NON ESTARÁS NOS MEUS SOÑOS,
DESTINO ORIXINAL DAS MIÑAS PALABRAS,
NIN NUNHA CIFRA TELEFÓNICA ESTARÁS
OU NA COR DUN PAR DE LUVAS
OU UNHA CAMISOLA
ANDAREI ENCABUXADO
MIÑA RULA
SEN QUE SEXA POR TI
E MERCAREI BOMBÓNS
PERO NON PARA TI
DETEREIME NA ESQUINA
POR ONDE NON TORCERÁS
E DIREI AS COUSAS QUE SEI DICIR
E COMEREI AS COUSAS QUE SEI COMER
E SOÑAREI OS SOÑOS QUE SE SOÑAN NORMALMENTE.
E BEN SEI QUE NON ESTARÁS
NIN AQUÍ DENTRO NO CÁRCERE EN QUE TE RETEÑO
NIN ALÁ FÓRA
NESE  RÍO DE RÚAS E DE PONTES.
NON ESTARÁS PARA NADA
NON SERÁS A MIÑA LEMBRANZA
E CANDO PENSE EN TI
PENSAREI UN PENSAMENTO

QUE ESCURAMENTE ANDARÁ Á PROCURA DE LEMBRARSE DE   TI