 |
| chorimas reverberantes |
Menhir da chamada
É un cantar miudiño
O camiño é un estilo
O andar, apuntamento
A chegada, un desafío
A intención, o alento
Non hai nada que alegar
Ás flores do teu xardín
Eu só quería observar
Como che medra o xazmín
Nos bicos con que me miras
Nas pálpebras con que me dis
Palabras ao azar collidas
No voo dos teus alelís
O ánimo que me move
É un cantar depurado
Nas fontes onde acode
o cervo de amor ceibado
cando subas ao outeiro
onde acostumo agardar
o teu chegar preguiceiro
tereiche que confesar
que neste mundo larpeiro
nada me interesa máis
que o teu estar ventureiro
imprevisible e fugaz.
O ánimo que me acode
É unha cántiga antiga
Que lle ceibou á súa amiga
O cervo a beber na fonte
As ferramentas usadas
Para facer o labor
De acadar terte a babor
Laxa, tranquila e confiada
Nun momento de esplendor
Son propias dun escultor
Que na pedra das semanas
Vai tallando o seu fervor
Con precisión calculada
De máquina a todo vapor
Que evita quedar escorada
Por un momento a estribor
O ánimo que me impulsa
é o cántico ancestral
Que adopta o cervo no val
Cando a mañá vén convulsa
Das horas que compartimos
Facemos unha escultura
Coas nosas xemas abrimos
as bisagras máis escuras
da nosa propia armadura
O ánimo que me asiste
é un cantar apañado
por cervo no verde prado
na herba do teu despiste
cando se cumpra a hora
do noso encontro pactado
será como un atentado
que anule o mundo de fóra
todo está xa preparado
para dar cabida a aurora
do monumental achado
desta relación que explora
territorios liberados.
O ánimo que me leva
É un cantar moi baixiño
Que o cervo ceiba na senda
Que me pon no teu camiño
saraares
saraares
 |
| fálame |
Ningún comentario:
Publicar un comentario