BRANCO E NEGRO
A habana, ollada de lonxe,
é un paraíso, un país como é debido.
Baixo as palmas, nos lagos, están
os flamengos a unha soa pata.
Florecen as cores por todo El Vedado.
Na Habana todo está dividido:
aos brancos, dólares;
aos negros, nada.
Por iso, Willie está co cepillo á porta,
na porta de Henry Kley and Broock Limited.
Willie ao longo da súa vida limpou moito lixo, toda unha montaña.
Por iso Willie ten xa pouco pelo,
por iso Willie ten o ventre afundido.
Ben poucas son as súas alegrías.
Seis horas para o sono, e listo.
Do contrario, o inspector de impostos do porto
quítalle unha moeda ao pobre negro.
Pode acaso zafarse desta cotra?
Mira se camiñando coa cabeza
daría xuntado máis lama.
Os pelos son mil e os pés, só dous.
Aquela vez, pasaba pola rechamante rúa Prado.
Soa e prende nel o jazz.
De veras semella ser un paraíso,
A Habana
Mais o cerebro de Willie ten pouca sementeira,
poucas circunvolucións.
O único que aprendeu Willie,
máis firme que as pedras do monumento a Maceo, é
"O branco coma piña madura,
o negro, piña podrecida.
O branco fai traballo branco.
O negro, traballo negro".
Poucos problemas a Willie lle meteron na cabeza,
pero un deles era o máis grave de todos.
E cando este problema empezou a tradear a mente de Willie,
o cepillo caía das súas mans.
E como caído do céo, nun momento así,
abeiróuselle o rei dos cigarros, Henry Kley.
Chegou máis branco ca unha nube
o máis solemne dos reis o rei do azucre branco
O negro foi onda a mole branca e díxolle:
«I beg your pardon, mister Bregg:
Por que o azucre branco-branco
o debe facer o negro-negro?
O cigarro non lle acae ben a vostede
iríalle mellor a un negro de pel negra
e se lle gusta a café con azucre
faga o favor de preparalo vostede só"
A pregunta ten consecuencias.
O rei branco torna amarelo.
Dá media volta o rei e dun pulo guindoulle as luvas.
Florecían arredor os prodixios da botánica.
Os plátanos tecían a súa verde rede.
Limpou o negro, nos seus pantalóns brancos.
as mans, e o sangue do nariz.
Rosmou o negro, con ollos de lume,
ergueu o cepillo, cunha man, e marchou
Como sabía o negro que con esa pregunta
debía dirixirse á lonxana cidade de Moscova?
Vladimir Maiakovski: poemas animados
Director: Iván Ivanon -Banó - Leonid Almarik
Ano: 1932
País: Rusia
Ningún comentario:
Publicar un comentario