A FALTA DE MORENOS...POÑERÉMONOS MORADAS CUN RUBIO DE CONTRABANDO DO MERCADO NEGRO DO BARRIO

CALDEIRADA DE RUBIO

INTRUCIÓNS BÁSICAS PARA DEVORAR COMO DEUS MANDA UN RUBIÑO, ESCACHO OU BERETE (Misterio de agricultura e pesca para a alimentación de activistas resentidos contra calquera tipo de engano)

Acuda vostede ao mercado máis próximo ao seu domicilio.

Faga un percorrido por todos os expositores.

Antes de proceder á selección examine coidadosamente os ollos da súa presa, deben ser limpos e brillantes e mesmo ter un certo aquel clarividente.

Examine a continuación a galada, ou branquias; debe ser vermella intensa mollada. Se a tonalidade é escura, rexéiteo. Se tira á cor castaña reseca é que leva un mundo de tempo morto, posiblemente xa entrase en descomposición.

Por último observe a curvatura do seu xesto, o menor síntoma de flacidez será un poderoso indicio en contra.

Unha vez seleccionado o exemplar, métao coidadosamente no cesto da compra. Descarte a idea de que llo limpen no mercado, na operación pode haber cambiazo ou mesmo a retirada de maquillaxes destinadas á tomadura de pelo.

Unha vez que convenceu con cartos ao rubio para que vaia con vostede, nin se lle ocorra para a tomar algo, nada de demoras. O tempo corre en contra. Calquera dilación afectará aos resultados.

Faga entrar amablemente ata a cociña a súa adquisición. Non farán falta moitas presentacións. Nin se lle ocorra preguntarlle o nome, iso provocaría unha indixestión segura. Se a caso póñalle un nik mentres procede á elaboración da obra de arte que está en execución.

Seleccione o coitelo mellor afiado, colla o rubio pola gorxa e afunda o coitelo no medio e medio do peito. Como é un rubio fresco, correrá sangue polo vertedeiro. Abondará con abrir a billa e deixar que os líquidos flúan cara o mar, previo paseo pola rede de sumidoiros  para goce e alimento das ratas e alimañas de subsolo.

Extraia sen piedade nin monsergas todas as vísceras, elas arrastrarán as branquias que se resistirá a desprenderse. Non se preocupe, corte cunha tesoira adecuada a fibra que une a galada á gorxa do peixe. Se o rubiño en vida foi peixepoeta, non lle estrañe dar con algún verso libre e algunha que outra rima ou aliteración. O mellor é proceder a un bo lavado por todos os recunchos. De todas formas se algo queda non pasa nada. Ao día seguinte da caldeirada pode que vostede sinta un desexo irreprimible de compoñer unha oda ou un soneto. Non se prive, fágao; sempre dará cun receptor compasivo e atento.

Unha vez completado o proceso de purificación e ablación ( non esqueza raspillar ben o limo que poida cubrir a súa pel, pois practicamente carece de escamas) está listo para ser torado.

O tamaño dos toros depende do prato que vaiamos elaborar con eles; para caldeirada mellor que sexan grosos. Se o rubio é de tamaño medio sairán como mínimo a cola, dous toros centrais, o toro das ás e a cabeza. Para vostede só vai ser moito, así que mellor invite alguén, digamos, estimado; o prato meréceo.

Unha vez torado e escorrido cómpre botarlle sal, mellor mariño sen refinar e gordo. E deixalo que pille o punto como mínimo dúas horas. Métao, pois, no frigo. Mentres,  pode vostede, agora si, servirse un bo aperitivo, poñer unha lavadora ou facer calquera outro labor para o que se sinta dispoñible e capacitado.

Máis ou menos unha hora antes de proceder ao consumo, poña unha tarteira ao lume con auga sen cloro nin resíduos orgánicos. Desestime a auga engarrafada, está comprobado que sometida a electrolise é a máis cargada de todo tipo de materias densas. Cando a auga empece o fervor, bótelle unha cebola en aros. Mentres, vaia pelando unhas patacas do país, coa carne branca como a dunha mazá; as exípcias non valen, esmendrellan en menos de nada e o puré neste momento non nos interesa. Corte as patacas en rebandas grosas. Engádaas á auga fervendo coa cebola xunto cun bo pemento verde cortado pola metade. A cor verde do pemento fará un bo xogo cromático coa rosada do rubio. O resultado pictórico está garantido.

Cando as patacas empecen a estar engada o rubio torado e salgado. Agora, coidado! o animal non é un garavanzo, en pouco tempo estará no seu punto, nun chup chup, probe cun mondadentes, se pincha ben é que xa está.

Paso final: mentres o peixe acaba de facerse, chup chup, lembre, nunha tixola quente bote 2 ou 3 culleradas de aceite verde, verde. Cando fumegue bótelle un par de dentes de allo picados. Retire a tixola do lume , deixe que o allo doure, deixe aínda que o aceite errefríe un pouco; é o momento de engadirlle unha media cullerada de pementón doce a granel, pois o envasado carece de aroma e de substancia. ( Un bo pementón cando se fai a allada inunda de arrecendo imperial  todo o barco).

O que vén a continuación é un paso moi delicado, poña a máxima atención: unha vez que o pementón entra en contacto co aceite quente non tarda nin segundos en empezar a queimarse. Por tanto, hai que engadir rapidamente auga do caldo do peixe, un chorro ou medio cullerón, o resultado na tixola é unha festa de burbullas bailando ata dar cun certo punto de espesamento e mestura. E xa está! O prebe, mollo ou salsa está listo para ser engadido á caldeirada.

Alto! antes de proceder a este último paso hai que baleirar a auga da tarteira sen envorcar o resto. Como? Ben, póñalle a tapa, colla a tarteira fumegante cun trapo groso para non queimarse. Abra moi pouquiño a tapa  e escorra a auga no vertedoiro. Cando xa non quede auga, poña a tarteira nun sitio plano, abra a tapa e proceda a verquer o prebe. Tape inmediatamente todo para que abafe 5 ou 6 minutos.

Se foi quen de chegar ata aquí non fai falta que ninguén o felicite, vostede se felicitará a si mesmo pola obra magna que está executando. Un auténtico atentado. Non teña remorsos. Proceda a devorar tan gorentoso prato lenta e pormenorizadamente. O rubio xa non pode dicir nin mu pero seguro que está cheo de espiñas e de trampas. Non se importe con iso, cada un dos seus recunchos saberá a gloria divina, cada cachiño de carne estouparalle entre os dentes como unha melodía de sabor. Descanse de tanto pracer concentrado comendo tamén de vez en cando algunha pataquiña. Non deixe de sopear todo o que lle veña en gana. Se ve que se vai cortar, mellor actúe en solitario. Dea renda solta á súa imaxinación mentres se consuma o atraco. Pense que o rubio vai estar moi ben acompañado polos peixiños babel se se dá o caso, que incluso pode que nazan entre eles relacións insólitas nunca antes exploradas. Pense nas reservas de enerxía e alegría que se están almacenando no seu organismo orgánico e orgásmico e, agora xa si, por último, non deixe de acompañar tan suculento espectáculo cun bo viño tinto ou branco.

Rematada a faena, se alguén preguntar, vostede contestará, lavando ben as mans, que comeu como un romano. ñam ñam