17/01/11

COLAXE

Tellado imposible da casa Batlló



  • Toda aldraxe aos demais ou a ti mesmo  vólvese de súpeto fermosa cando decides ignorala como un agasallo que rexeitas sen nin sequera tirarlle o lazo.
  • Se debemos desligar a relación espontánea que hai entre o xesto e o afecto, entre a palabra e o sentimento.....debemos tamén finxir as emocións? ou debemos ir anestesiados coma robots? OMMMMMM
  • Cando non podemos ser literais non queda máis remedio que sermos literarios
  • A literatura demostra en cada unha das súas manifestacións que todo é aquí, agora, sempre
  • A poesía, esquecida toda lóxica,  é matemática danzando frenética


Autopsicografia 

                                    
O poeta é um fingidor. 

Finge tão completamente
Que chega a fingir que é dor 
A dor que de veras sente. 


E os que lêem o que escreve, 

Na dor lida sentem bem, 

Não as duas que ele teve, 
Mas só a que eles não têm.

E assim nas calhas de roda 
Gira, a entreter a razão, 
Esse comboio de corda 
Que se chama coração.

                                                                        
                                                                                                            http://amarellesbravos.blogspot.com/2011/01/parte-de-guerra-2.html


9 comentarios:

Khuai dixo...

Todos podemos tener un tejado como ese. O casitas con forma de seta, como las de los duendes del imaginario popular. Y sólo son unas cuantas opciones predefinidas, hay un montón que ni siquiera se conocen mucho...

Está bien tener referentes, pero aún mejor imaginación, una imaginación que no sirva para evadirse sino para vivir.

Khuai dixo...

"A poesía, esquecida toda lóxica, é matemática danzando frenética"

Y sí, sí. Del todo.

angola dixo...

Hola,Khuai-i-Eszmaill, te gustan más las matemáticas o la poesía?
Que tienes en contra de los que se evaden?
No serás funcionario de prisiones!
Es que para vivir hai que pirarse! En la granja la cosa está insoportable.
Saludos no evasivos.

carallocorou dixo...

Claro que todos podemos, pero no tenemos, y aí si que nos ponemos a evadirnos como locos a ver si llegamos a una casita de esas muy guais y nos dejamos de tanto piso piloto y tanto paso de cebra sin cebras. Ai! menos mal que podemos evadirnos y que cuando estamos evadidos nos decimos "yo ahí no vuelvo"...y volvemos, y no pasa nada, hombre. Vivir, se vive de muchas maneras. Cada cual la que mejor le convenga para no dejarse invadir por ni por nadie. Bona nit.

Khuai dixo...

Yo creo que no entiendo de matemáticas ni de poesía, pero me encantan por igual -será eso de no entenderlas-.

No sé quién comentó aquí eso de comprar nada, ni de ninguna granja, pero en cualquier caso sólo me reafirmo en lo que dije, aunque lo explico de otra manera: la idea de que estamos condenados a imaginar en soledad y vivir el sueño de otros es falsa. Una imposición muy útil para mantenernos encerrados... ¿acaso este mismo blog es evasión? Yo lo veo en la red y lo dejo pasar hasta la cocina. Eso no sólo es "internet", eso puede serlo todo.

Khuai dixo...

Aunque quizá en ese sentido que has empleado, Orola, "evadirse" me guste... No, que se escape quien quiera de donde quiera, pero yo creo que el imperio no tiene límites físicos, así que para evadirnos sugiero crear agujeros -y eso ya no es del todo "evasión"-.

angola dixo...

Que el imperio no tiene límites físicos? Te informo que hay mucho territorio no codificado por los mapas, afortunadamente. Que una cosa son las rayitas que unos señores trazan sobre el papel y otra muy distinta la Tierra llena de túneles, galerías y otras pistas subetrráneas de las cuales el imperio no puede tener bajo control, porque no son cartografiables. Y además acuérdate siempre de las zonas de sombra, porque el cíclope no puede llegar con su único ojo a todos lados. Y, ala, por la sombra!

Khuai dixo...

De nuevo, justo lo que necesitaba leer. Eres muy terapéutica, ¿lo sabías?

angola dixo...

*
“Imagina que tus pensamientos y palabras son un cohete espacial, y tus sentimientos el combustible. Un cohete espacial es un vehículo estático que sin combustible no puede hacer nada, porque el combustible es la fuerza que lo ayuda a despegar. Lo mismo sucede con tus pensamientos y palabras, Tus pensamientos y palabras son vehículos que no pueden ir a ninguna parte sin tus sentimientos, ¡porque éstos son el poder de tus pensamientos y palabras!.”
Rhonda Byrne

in planocreativo.wordpress.com