METEOROS

                 

Rene Magritte - Le pays des miracles, 1964 

                                                                               I

Sombriza, ela está no baleiro. O seu dedo esperta, tatexa, despois convértese en peixe. Todo o seu corpo ilumínase. É a néboa, pensa ela.

                                                                              II

Pesada, no remuíño, ela é só unha ferida. Un berro entreabre a súa boca pero as súas dedas son bolboretas que voan. É o lóstrego, pensa ela.

                                                                             III

Vermella, ela queda abraiada: xa non son escamas as que recobren o seu corpo, senón beizos minúsculos, innumerables. Envólvese cunha saba branca. É a neve, pensa ela.

                                                                              IV

Tremelicante, avanza cara o abismo, aínda que ben querería alonxarse. Non é un abismo senón un voitre o que se precipita cara a punta espida do seu seo. Ela bótase a rir. É o espellismo, pensa ela.

                                                                                V

Cidadá, posúe o segredo de abrir as gaiolas. Xunto co primeiro tigre, descende as escaleiras do metropolitano. Non tarda en atoparse no deserto. As lámpadas apáganse, pero na escuridade non tardarán en acenderse dous ollos verdes. É a eclipse, pensa ela.

                                                                                VI

Sen folgos, vén de acadar o cume do máis alto cantil. De súpeto, detrás dunha rocha, divisa un ollo e despois outro; milleiros de meniñas ávidas están fixas nela. Rápido, comeza a espirse. Espida, á fin, avanza cara a abrupta pendente cuberta de herba, e precipítase cara a chaira salatando sobre as mans. É o ciclón, pensa ela.

                                                                                VII

Nocturna, no musgo descobre as estrelas, os rastros dun cervo e finalmente unha fonte. Un armiño en fuga ocúltase no seu sobaco. É o cometa, pensa ela.

                                                                                VIII

Ciumenta, olla a espalda dun descoñecido que se contempla no espello. Ela toma unha machada de debaixo da almofada e arrebólaa cara a fría superficie para aniquilar a súa enganosa profundidade. O descoñecido dá a volta e examínaa para ver se cadra a súa nova imaxe. Non. É o terremoto, pensa ela.

RADOVAN IVSIC (Zagreb, 1921): Catálogo da Exposición Surrealista de 1959-1960, " Boîte Alerte"