Contan que unha vez se reuniron nalgún lugar da terra todos os sentimientos e cualidades dos Seres Humanos.
Cando o Aburrimento boqueaba por terceira vez, a Loucura como sempre tan louca propúxolles:
…imos xogar ás agachadas?
A Intriga levantou a cella intrigada e a Curiosidade sen poder conterse preguntoulle: Ás agachadas..??? e… Como é iso??….
É un xogo, explicou a Loucura, en e que eu tapo a cara e comezo a contar desde un ata un millón… e cando eu termine de contar, o primeiro de vós que eu encontre ocupará o meu lugar para continuar o xogo.
O Entusiasmo bailou entusiasmado secundado pola Euforia.
A Alegría deu tantos brincos que terminou convencendo á Dúbida, e mesmo á Apatía, á que nunca lle interesaba facer nada.
Pero non todos querían participar.
A Verdade preferiu non agocharse… para que…?? ….se á final sempre daban con ela
E a Soberbia opinou que era un xogo de mexebos (en realidade o que lle roía era que a idea non fose dela)… e a Covardía preferiu non arriscarse.
Un, dous, tres… comenzou a contar a Locura. A primeira en agocharse foi a Preguiza, como siempre tan preguiceira deixouse caer tras a primeira pedra do camiño.
A Fe subiu ao céo e a Envexa agochouse tras a sombra do Triunfo, que co seu propio esforzo dera chegado á copa da árbore máis alta.
A Xenerosidade case non foi quen de agocharse, cada sitio que atopaba parecíalle marabilloso para algún dos seus amigos… …que se un lago cristalino… para a Beleza …que se unha fenda nunha árbore… perfecto para a Timidez …que se o voo dunha bolboreta… o mellor para a Voluptuosidade …que se unha racha de vento… magnífico para a Liberdade. Así terminou por acubillar nun raíño de sol.
O Egoísmo, en cambio, deu cun sitio moi bo desde o principio: aireado, cómodo… pero só para el.
A Mentira agochouse no fondo dos océanos… (mentira, agochouse detrás do arco iris).
A Paixón e o Desexo no centro dos volcáns.
A Paixón e o Desexo no centro dos volcáns.
O Esquecemento…esquecín onde se agochou o Esquecemento, pero iso no é o máis importante.
A Loucura contaba xa novecentos noventa e nove mil novecentos noventa e nove… e o Amor non dera aínda co sitio para agocharse entre as súas flores.
Un millón contou a Loucura e comezou a buscar.
A primeira en encontrar fue á Preguiza… a só tres pasos detrás dunhas pedras.
Despois escoitouse a Fe discutindo con Deus sobre Teoloxía, e á Paixón e o Desexo sentiunos vibrar nos volcáns.
Nun descoido encontrou á Envexa e claro, puido deducir onde andaba o Triunfo.
Ao Egoísmo non tivo nin que buscarlo, el só saiu disparado de su agocho, que resultou ser un niño de avespas.
De tanto camiñar sentiu sede e ao abeirarse ao lago… descubriu a Beleza, e coa Dúbida resultou máis doado aínda, pois foi atopala sentada nunha cerca sen decidir aínda onde agocharse. Así fue encontrando a todos.
Ao Talento entre a herba fresca…
Á Angustia nunha escura cova…
Á Mentira, detrás do arco iris, (mentira… no fondo del mar).
Ata o Esquecemento… xa esquecera que estaba xogando ás agachadas.
Pero… só Amor… no aparecía por ningures.
Pero… só Amor… no aparecía por ningures.
A Locura buscou detrás de cada árbore, baixo cada regato do planeta, na cima das montañas, e cando estaba por darse por vencida, albiscou unha roseira e pensou:
… O Amor sempre tan cursi, seguro se agochou entre as rosas… tomou una forca e comezou a mover as ramas… cuando de pronto un doloroso berro se escoitou…
As espiñas feriran os ollos do Amor, a Loucura no sabía que facer para disculparse: …chorou… rogou… pediu perdón e mesmo prometeu facerlle de guía.
Dende aquela, dende que por primeira vez se xogou na Terra ás agachadas, o Amor é cego… e a Locura sempre o acompaña.
 |
| cantares de cego |
3 comentarios:
fábula sobre os sentimentos e as cualidades humanas. Por que non se lles conta aos nenos historias con estes personaxes? para que queremos lobos se xa temos o egoísmo? para que as ovellas se xa temos a dúbida? para que inventar fadas se xa temos a intrépida loucura? para que queremos porquiños se xa temos o entusiasmo?
Dunha soa peza, este contiño está cheo de ISOTOPÍA, que debe ser como un contrario da ENTROPÍA.
APUNTAMENTO:que sucede se nun conto do vello folclore europeo substituímos personaxes por sentimentos e cualidades humanas? nacería un novo repertorio de contos máis adecuados para eses nenos do futuro azul índica?
INTRODUCCIÓN A LAS FÁBULAS PARA ANIMALES
Durante muchos siglos
la costumbre fue ésta:
aleccionar al hombre con historias
a cargo de animales de voz docta,
de solemne ademán o astutas tretas,
tercos en la maldad y en la codicia
o necios como el ser al que glosaban.
La humanidad les debe
parte de su virtud y su sapiencia
a asnos y leones, ratas, cuervos,
zorros, osos, cigarras y otros bichos
que sirvieron de ejemplo y moraleja,
de estímulo también y de escarmiento
en las ajenas testas animales,
al imaginativo y sutil griego,
al severo romano, al refinado
europeo,
al hombre occidental, sin ir más lejos.
Hoy quiero —y perdonad la petulancia—
compensar tantos bienes recibidos
del gremio irracional
describiendo algún hecho sintomático,
algún matiz de la conducta humana
que acaso pueda ser educativo
para las aves y para los peces,
para los celentéreos y mamíferos,
dirigido lo mismo a las amebas
más simples
como a cualquier especie vertebrada.
Ya nuestra sociedad está madura,
ya el hombre dejá atrás la adolescencia
y en su vejez occidental bien puede
servir de ejemplo al perro
para que el perro sea
más perro,
y el zorro más traidor,
y el león más feroz y sanguinario,
y el asno como dicen que es el asno,
y el buey más inhibido y menos toro.
A toda bestia que pretenda
perfeccionarse como tal
—ya sea
con fines belicistas o pacíficos,
con miras financieras o teológicas,
o por amor al arte simplemente—
no cesaré de darle este consejo:
que observe al homo sapiens, y que aprenda.
Ángel González
Publicar un comentario