L'ENNEMI
Ma jeunesse ne fut qu'un ténébreux orage´
traversé ça et là par des brillants soleils;
le tonnerre et la pluie on fait un tel ravage
qu'il reste en mon jardin bien peu de fruits vermeils.
Voilà que j'ai touché l'automne des idées,
et qu'il faut employer la pelle et les râteaux
pour rassembler à neuf les terres inondées,
où l'eau creuse des trous grands comme des tombeaux.
Et qui sait si les fleurs nouvelles que je rêve
trouveront dans ce sol lavé comme un grève
le mystique aliment qui ferait leur vigueur?
Ò douleur! Ò douleur! Le Temps mange la vie,
et l'obscur Ennemi qui nous ronge le coeur
du sang que nous perdons croît et se fortifie!
 |
| Trebón de Escher |
O INIMIGO
A miña xuventude foi só unha tormenta
Furada acá e alá por brillantes lampexos;
As fortes chuvieiras fixeron tal desfeita
Que os froitos no xardín ben poucos son vermellos.
Velaquí que batín co outono dos ideas
E cómpre empregar a pa e o rastrelo
Para volver xuntar as primitivas terras
Onde a auga fendeu o espazo dos sartegos
E quen sabe se estas novas flores que intúo
Acharán neste chan lavado como entullo
O místico alimento que as porá en vigor?
Oh dor! Oh dor! O tempo come a vida
E os escuro inimigo que nos fendeu en dous
Do sangue que perdemos medra e reaviva
Charles Baudelaire
 |
| A memoria Magritte |
7 comentarios:
o inimigo é o tempo que nos trae a memoria para torturarnos
o Inimigo-tempo e a civilización veñen sendo o mesmo
O mellor medio de gañarlle a partida ao tempo segue sendo renunciar nalgunha medida a vivir nel.
O lugar en que os nosos xestos evolúen e se inscriben harmoniosamente no espazo e suscitan a súa propia cronoloxía,o lugar en que todos os nosos seres dispersos marchan de fronte e en que todo desfase está abolido,
O lugar máxico do absoluto e da trascendencia onde a palabra é canto, onde o paso é danza.
Non existe na terra, pero imos cara el.
Michel Houellbecq: Hai momentos na vida
A mano amada
A mano amada,
cuando la noche impone su costumbre de insomnio
y convierte
cada minuto en el aniversario
de todos los sucesos de una vida;
allí,
en la esquina más negra del desamparo, donde
el nunca y el ayer trazan su cruz de sombras,
los recuerdos me asaltan.
Unos empuñan tu mirada verde,
otros
apoyan en mi espalda
el alma blanca de un lejano sueño,
y con voz inaudible,
con implacables labios silenciosos,
¡el olvido o la vida!,
me reclaman.
Reconozco los rostros.
No hurto el cuerpo.
Cierro los ojos para ver
y siento
que me apuñalan fría,
justamente,
con ese hierro viejo:
la memoria.
“A única razón para a existencia do tempo é que impide que sucedan todas as cosas á vez”
Albert Einsteinç
E, sen embargo, suceden. Todo é aquí e agora, sempre. Pero temos moitas dificultades para percibilo así. Estamos limitados pola percepción. En fin. Enighuei.
O poema A MANO AMADA é de Ángel González (1925-2008)
2º pase desta marabillosa composición. Foi unha das entradas inaugurais deste caderno e merece unha actualización periódica. Nunca me cansaría de enunciar cantas ideas me suxire. Autocontrolareime. A versión galaica paréceme tan fermosa case como a orixinal en francés. Non en van son primas curmás.
Publicar un comentario