O GARDIÁN DO XEO
E coincidimos nun terreiro
o xeladeiro coa súa carretiña avariada
e máis eu
que corría tralos paxaros fuxidos do lume
da zafra.
Tamén coincidiu o sol.
Nesa situación como negarse a un cativo favor:
o xeladeiro pediume coidar o seu efémero xeo.
Oh coidar o fugaz baixo o sol...
O xeo empezou a derreterse
baixo a miña sombra, tan desesperada
como inútil.
Diluíndose
debuxaba seres esveltos e primordiais
que só un instante tiñan firmeza
de cristal de cuarzo
e enseguida eran formas puras
como de montaña ou planeta
que se devasta.
Non se pode amar o que tan rápido foxe.
Ama rápido, díxome o sol.
E así aprendín, no seu ardente e perverso reino,
a cumprir coa vida:
eu son o gardián do xeo.
JOSÉ WATANABE (Perú, 1946 - 2007) in Las ínsulas extrañas, Galaxia Gutenberg, Barcelona, 2002
Ningún comentario:
Publicar un comentario