Un milagro corrente:
que haxa tantos milagros correntes.
Un milagro ordinario:
o ladrido de cans invisibles
no silencio da noite.
Un milagro coma tantos outros:
que unha nube miúda e lixeira
sexa quen de ocultar a lúa chea e compacta.
Moitos milagros nun:
un ameneiro a reflectirse na auga
que se vexa invertido de esquerda a dereita
e que medre alí coa copa cara abaixo
e que non chegue ao fondo
pese á pouca profundidade da auga.
Un milagro cotián:
ventos de lixeiros a moderados,
ballóns no medio do trebón.
Un milagro calquera:
as vacas son vacas.
Outro milagro, quéirase ou non:
esta horta e só esta,
desta pebida e só desta.
Un milagro sen frac nin copete:
pombas brancas en desbandada.
Milagro, porque como se non chamalo:
hoxe o sol saiu ás trece e catorce
e porase ás vinte cero un.
Un milagro que nunca sorprenderá o suficiente:
unha ma ten menos de seis dedos,
pero máis de catro.
Un milagro e abonda con abrir ben os ollos:
o mundo omnipresente.
Un milagro tan adicional como adicional é todo:
o impensable
pódese pensar
WISLAWA SZYMBORSKA: Homes na ponte, 1986
Ningún comentario:
Publicar un comentario