ANANISMOS

PARA ACABAR DUNHA VEZ COAS MULLERES!

Haberá que ver no odio ás mulleres, compartido polo

xudaismo, o cristianismo e o islam, a consecuencia lóxica do odio á intelixencia?

Vaiamos aos textos: o pecado orixinal, a culpa, a

vontade de saber, débense primero á decisión dunha muller, Eva.

Adán, o imbécil,  queda satisfeito con obedecer e someterse.

Cando a serpe (Iblis, no Corán, que dende hai séculos lapidan

millons de peregrinos en La Meca baixo a forma primitiva dun

berilo...) fala  -o cal é normal, é sabido que todas as serpes

falan-, diríxese á muller e inicia un diálogo con ela. Serpe

tentadora, muller tentada, polo tanto muller tentadora para toda a

eternidade; é un paso fácil de dar...

O odio ás mulleres é similar a unha variación sobre o tema do

odio á intelixencia, ao que se suma o odio a todo o que elas

representan para os homes: o desexo, o pracer e a vida. Mesmo a

curiosidade: o Littré confirma que se denomina «filla de Eva» a toda

muller curiosa. Ela dá desexos e tamén dá a vida: a través dela

perpetúase o pecado orixinal, que, como asegura Agustín, se

transmite desde o nacemento, no ventre da nai, a través do

esperma do pai. Sexualización da culpa.

Os monoteísmos prefieren mil veces o Anxo á Muller. Mellor

un mundo de serafíns, tronos e arcanxos que un universo feminino,

polo menos mixto! Nada de sexo, sobre todo: nada.

A carne, o sangue e a libido, asociadas de modo natural

ás mulleres,  proveen ao xudaísmo, ao cristianismo e ao islam máis

duna ocasión para establecer o ilícito e o impuro, e así atacar o

corpo desexable, o sangue das mulleres liberadas da maternidade e

a enerxía hedonista. A Biblia e o Corán  regodéanse neses temas.

As relixións do Libro detestan as mulleres: só aman as

nais e as esposas. Para salvalas da súa negatividade consubstancial,

para elas no hai mis que dúas solucións  -de feito, unha en dous

tempos-, casar cun hombre e darlle fillos. Cando atenden o seu

marido, cociñan e se ocupan dos problemas do fogar, cando

ademais alimentan os nenos,  cóidanos e edúcanos, xa non queda

lugar para o feminino nelas: a esposa e a nai matan a  muller.

Con iso contan os rabinos, os curas e os imáns, para tranquilidade

do varón.

O xudeocristianismo sostén a idea de que Eva  —aparece no

Corán como muller de Adán, é certo, pero nunca a nomea, apenas

un signo... o innominado é innomeable! foi creada en segundo

lugar (sura 3, 1), como un accesorio, da costela de Adán (Gen. 2,

22), Unha prea retirada do corpo principal. Primeiro, o macho, e

logo como fragmento separado, o resto, a migalla: a femia. A

orde de chegada, a modalidade existencial participativa, a

responsabilidade da culpa, todo agobia a Eva. Desde aquela, paga

o máis alto prezo.

O seu corpo está maldito e ela tamén, na súa totalidade. O óvulo non

fecundado exacerba o feminino en  falta, por negación da nai.

De aí provén a impureza da regra. O sangue menstrual presenta

igualmente o perigo de períodos de infecundidade. Uhna muller estéril e

infecunda é o peor oxímoron para o monoteísta. Ademais, durante o

período no hai risco de embarazo; polo tanto, a sexualidade queda

disociada do temor á maternidade e así pode practicarse por si

mesma. A potencialidade da sexualidade separada da procreación,

en consecuencia, da sexualidad pura, da pura sexualidad: velaí

o mal absoluto.

En nome do mesmo principio, as leis monoteístas condenan a

morte os homosexuais. Por que? Porque a súa sexualidade impide  -

polo momento- as funcións de pai, nai, esposo e esposa, e

afirma ás claras a primacía e o valor absoluto do individuo libre.

O solteiro, di o Talmud, é un home a medias (!), ao que o

Corán responde nos mesmos termos (24, 32), mentres que Pablo

de Tarso ve no solitario o perigo da concupiscencia, o adulterio

e a sexualidade libre. De aí provén  -ante a imposible castidade- a súa

exhortación ao matrimonio, a mellor maneira de acabar coa libido.

Así mesmo, as tres relixións censuran o aborto. A familia

funciona como límite insuperable e como célula básica da

comunidade. Implica nenos, que o xudaísmo considera como a

condición de supervivencia do seu Pobo, que a Igrexa desexa ver

crecer e multiplicarse, e que os musulmáns consideran a bendición

do Profeta. Todo o que poña atrancos á demografía metafísica

desata a ira monoteísta. A Deus no lle gusta a planificación familiar.

Por iso, en canto dá a luz, a nai xudía ingresa nun ciclo de

impureza. O sangue, sempre o sangue. No caso dun fillo, a

prohibición de entrar no santuario é de cuarenta días; para as fillas,

sesenta! Di o Levítico... Coñecemos a oración xudía da mañá

que invita a todos os homes a bendicir a Deus durante o día por

telo feito xudeu, non escravo nin... muller! (Men. 43b). Tampouco

ignoramos que o Corán no condena explícitamente a tradición tribal

preislámica que xustifica a  vergoña de converterse en pai dunha

filla e xustifica a pregunta: conservará a nena ou agocharaa baixo

terra? (16, 58). (A edición resumida da Pléiade advirte nunha

nota,  para atenuar a barbarie probablemente, que é por temor á

pobreza, o que faltaba!)

Pola súa parte, os cristiáns, moi parrandeiros, someteron a discusión

no Concilio de Macón, en 585, o libro de Alcidalus Valeus, titulado

Disertación paradóxica na que se intenta demostrar que as

mulleres no son criaturas humanas...

No se sabe onde está o paradoxo (!), nin se o ensaio sufriu algún cambio,

tampouco se Alcidalus conquistou o seu público de xerarcas cristiáns xa

gañados á súa causa -basta con adherir ás innumerables

imprecacións misóxinas de Pablo de Tarso...-, pero a prevención da

Iglexa con respecto ás mulleres segue sendo dunha actualidade

sinistra.

Michael Onfray: Tratado de ateoloxía, 2005

A mellor maneira de arrepentirse da Inqusición é hoxe deixar de queimar mulleres emocionalmente coas chamas do desprezo. Alejandro Jodorovski

http://amarellesbravos.blogspot.com/2010/12/en-positivo.html

http://obstinados.wordpress.com/2011/02/24/el-grado-cero-del-amor/