Despois do ultimatum

O sol que máis nos quentaba arrufiou os andeis da memoria poeirentos desintegráronse un presente sen porvir afóganos  de vagar o tiempo paira espido aprópiase e fai seu o rictus do eucalipto na fronte furados cotiáns aloxan as balas da derrota no somos libres ni prisioneiros quedamos ao axexo de lúas radioactivas a marea domada recúa e non hai volta quedamos en ningures a bordo dun teledirixido con piloto automático a distancias xigamétricas de nós mesmos http://listen.grooveshark.com/s/Cantos+De+Monzo/2QiUHl?src=5 pátina de arneirón sobre os tixolos do muro

rosa dos ventos O MAR NA CIDADE                       É ESTE  O MAR QUE ANDA A RASTRAS POLOS CAMPOS                      QUE RODEA OS MUROS E AS TORRES                                                                     QUE ERGUE MANS COMA ONDA                                PARA AVISTAR DE LONXE A SÚA PRESA OU DEUSA?                                         É ESTE O MAR QUE TÍMIDA, AMOROSAMENTE                                                             SE EXTRAVÍA POR RUEIROS E PRAZAS                                                                 QUE INVADE XARDÍNS E LAMBE PÉS                                                            E LABIOS DE ESTATUAS ROTAS, CAÍDAS?                                                       Non se sente máis rumor que  a cachoeira                                                           de auga escorregando polos sotos                                                        e sumidoiros, levando levemente                                                                En peso follas, pétalos, insectos.                                                Que anda a procurar o mar  na cidade deserta                                                     abandonada de gatos e de cans,                                                                    caladas todas as súas fontes                                                             Mudos os leves campanarios?                                                                  a ronda inesgotable prosegue                                                                    o mar arquea o lombo e repite                                                                   a súa canción, emisario de vida                                                 engulindo todo o morto e putrefacto.                                      O mar, o tenro mar, o mar das orix                                                                       retoma o traballo vello:                                                                limpar os estragos do mundo                                                  Cubrilo todo cunha rosa dura e viva Emilio Adolfo Westphalen Perú, 1911-2001 aí vén unha onda