l’oeuf de l’eglise ou le serpent, 1932 - by andré breton
A VIDA INTRAUTERINA
Non ser nada. De todas as maneiras que ten o xirasol de amar a luz, a saudade é a máis bela sombra sobre o cadrante solar. Ósos en cruz, palabras en cruz, volumes e volumes de ignorancia e de saber. Por onde comezar? O peixe nace dunha espiña, a mona dunha noz. A sombra de Cristovo Colón vira sobre si mesma en Terra de Fogo, ela non é máis complexa ca o ovo.
Unha grande presunción _ grande calquera outra confrontación- permite á pantasma negar a realidade das forma que a encadean. Mais nós non chegamos aínda a ese punto. Os xestos prohibidos das estatuas nas imaxes produciron figuras imperfectas e espectrais: as Vieiras, cuxas mans ausentes acariñan os cabelos dos poetas.
Dunha a outra ribeira, as lavandeiras arrebolan o nome dun personaxe fantástico que percorre a terra simulando odio por todo canto abraza. As súas cancións son quen de transportarme e que é por tanto transportado, do xeito en que os pichóns viaxeiros fotógrafos toman sen querelo vistas do campo inimigo. Os seus ollos están menos lonxe de min do que os voitres da súa presa. Comprendín que o rostro da muller non se amosa máis que en soños. Está no deslumbramento, entre as herbas regulares do céo. Tanto dentro como fóra, é a perla que paga mil veces a morte do mergullador. Fóra é a fraga admirable, dentro é o paxaro. As silveiras deséxano e as moras mánchano de cor negra, mais concede aos arbustos a fonte incomparable do seu xurdir luminoso. Non pode saberse en que se transformou despois de descuberto.
A cerva entre dous saltos ama ollarme. Fágolle compaña no claro. Caio lentamente das alturas, non chego a pesar o que se pesa a menos de cen mil metros de altura. O brillo apagado que me guía amosa os dentes cando aloumiño os seos que non escollín. Grandes ramas mortas o atravesan. As válvulas, que se abren e pechan nun corazón que non é o meu e que é o meu corazón, son todo canto se cantará inutilmente nunha medida a dous tempos: eu berro, ninguén me escoita, eu soño.
Falso, este deserto. As sombras que abro deixan aparecer as cores como tantos segredos inútiles.
Eu vou, dise, ver. Eu vou, vese, oír. O silencio a simple vista é o teclado que comeza nestes vinte dedos que non son tal. A miña nai é un superior do que o meu pai é un xoguete.
Teño para seducir o tempo adornos de emocións, o retorno do meu corpo a si mesmo. Ah! tomar un baño, un baño Romano, un baño de area, un baño de area de pel delicada. Vivir como cómpre saberse anoar as veas no baño. Viaxar no dorso da medusa, a flor de auga, e despois mergullarse para ter fame de peixes cegos, os cegos peixes que teñen fame dos paxaros que berran á vida! Alguén sentiu cantar os paxaros cara as catro da tarde en abril?
Os paxaros tolearon. Son eu. Alguén viu o sol enterrar a noite co seu peso morto, do xeito en que o lume enterra a cinsa? Os meus soles son o tránsito da chama ao fume, a queixa doída dunha besta cazada e a primeira pinga de auga do trebón.
Coidado! Están a agardar por min. O día e a noite están listas. Non os recoñecerei nunca se me deixará empacar as valixas da xustiza.
A inmaculada concepción, 1930. Textos en colaboración de A. BRETÓN e P. ELUARD
Frida Khalo: O que vin na auga
Ningún comentario:
Publicar un comentario