VI
TAMÉN
A sombra dos tesouros
foise coa luz do sol
O escepticismo axeita un mol
recibir de suavidades
Polos mouros
contornos lonxanos de agardanza virxe
hai mans que nos chaman ao saudoso Ben:
Vén!
E no fracaso de onte
un hoxe eterno pon:
Tamén.
No campo da festa
caen fiados orballos
Os carballos
Nostalxian de festa
No campo deserto
canto me pesa a testa!
nostalxiando cos carballos
A sombra dos tesouros voltará
encuberta no ensoño do sol
Este verde mollado ten un mol
prometer e agardará
A sombra dos tesouros
máis alá
A sombra dos tesouros
sempre alén
E no fracaso de hoxe
un eterno manán porá: Tamén
Castelao: A felicidade
Album Nós
IX
LIRIDADE INCONCRETA
Heite de pór de par
dun morto reloxo que teño
Non sei que hora ficou a marcar
dende non sei canto hai que pendura
Así te quero Eu
Inconsciente de Ti
máis que canto me diga esa pura
momentaneidade
O por qué non o sei
Meu amor inconsciente
E que tampouco coñezo de Ti
meu inconsciente amor
máis que isto que che repetirei:
Heite de pór de par
dun reloxo detido que teño
sen saber a hora
que ficou a marcar.
Castelao: No fondo do mar
Album: Atila en Galiza
XI
LIRIDADE NOCTÁMBULA
Eu vinte
cidade convulsa
anestesiada unha noite:
chovía.
Espellaban
escorregando
as rúas
e o espanto das lúas
dos escaparates
a ringleira de farois que ría
como unha procesión de disparates.
Un paraugas noctámbulo
esquivábase
no anónimo da rúa transversal.
Un reloxo pasivo
espreguizábase
cunha voz estraña do Ben e do Mal.
O rectilíneo rañaceos
ata se convenceu da mansedume espiritual
do budista chover
e o hermetismo foi sentimentoso.
Dos carrís esquecidos do tranvía
non se sabe o desexo misterioso
no paralelo rego que fuxían.
Foi unha absolución
o rumorexo longo e bo da auga
da salvaxe soberbia diaria
do mastodonte camión.
Eu vinte
cidade convulsa
anestesiada unha noite que choveu
Semellabas menos allea
menos vulgarenta
e menos...
que sei eu!
Suxerenza dos gatos
que fan do día unha vulgaridade
e de noite
nos ollos fogos-fatos
nas siloitas da excentricidade
e nos choros de gaita diluída
van sinfoniando a vida.
Eu vinte
cidade convulsa
anestesiada unha noite:
Chovía
no sedento da miña repulsa
e no sedento ermo do teu día.
MANOEL ANTONIO: Con anacos do meu interior
(A disposición tipográfica é a orixinal)
Estes son tres dos dezaoito poemas que conforman este libriño publicado postumamente xunto con outros que o autor non quixo ou non puido publicar en vida.
Recentemente a Real Academia Galega publicou o primeiro volume da obra completa de Manoel Antonio con algunhas prosas e traducións.
Castelao: Evasión
Ningún comentario:
Publicar un comentario