Podería chamar agora por Kerouac...

Podería chamar agora 

por Kerouac

porque entre os dous hai un río 

de tristísimo outono

pero

prefiro contemplar

as criaturas preciosas

- xa sabedes: pérolas, ouro,

cando non cristal lucente e mármore-

de Bembo

e miro atentamente

o máis estéril

- xema, libro, lámpada-

que denote as propias

 bases ou pés de barro

do meu verbo

e agoire fermosamente

a cousa a cousa

a cousa formal

e inerte

na que me vou erixindo coidadosa e artificiosa

mente

podería chamar agora

por Kerouac

ou mocidade perdida

porque entre os dous escoa o río

da morte

XOSÉ LUÍS MÉNDEZ FERRÍN: Con pólvora e magnolias, 1976

dossier Kerouac