SPLEEN
Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle
sur l'esprit gémissant en proie aux longs ennuis,
et que de l'horizon embrassant tout le cercle
il nous verse un jour noir plus triste que les nuits;
quand la terre est changée en un cachot humide,
où l'Esperance, comme un chauve-souris,
s'en va battant les murs de son aile timide
et se cognant la tête à des plafonds pourris;
quand la pluie étalant ses immenses trînées
d'un vaste prison imite les barreaux,
et qu'un peuple muet d'infâmes araignées
vient tendre ses filets au bord de nos cerveaux,
des cloches tout à coup sautent avec furie
et lancent vers le ciel un affreux hurlement,
ainsi que des sprits errants et sans patrie
qui se mettent à geindre opinâtremente.
- Et de longs corbillards, sans tambour ni musique,
défilent lentement dans mon âme; l'Espoir,
vaincu, plure, et l'Angoisse atroce, despotique,
sur mon crâne incliné plante son drapeu noir.
CHARLES BAUDELAIRE: Les fleurs du mal
Leo Ferré fai a versión musicalizada
AQUÍ: subtítulos en francés / castellano
TAMÉN: versión mellorada sen subtítulos
SPLEEN
Cando o céo gris cobre como unha lousa
o espírito que xeme aos noxos de fronte
de todo o horizonte abrazando a contorna
vén un día negro máis triste que as noites;
cando a terra se volve prisión de musgo,
onde a Esperanza tal morcego perdido,
bate a á tímida contra os muros
escachando a testa en teitos podrecidos;
cando a chuvia envorca inmensas riadas
dunha vasta gaiola imitando o encerro
e unha invasión muda de infames arañas
vén tender os seus fíos no fondo do cerebro,
as campás de repente tocan con rabia
e guindan ao céo un espantoso ouveo,
como espírios errantes e sen patria
que se entregan á dor con teimoso empeño.
- E calados cortexos sen pandeiretas
van a modo pola miña alma; a Esperanza,
vencida, chora, e a Anguria atroz, tirana,
o meu cranio cobre de bandeiras negras
4 comentarios:
un poema precioso.
Saludos desde el sur.
Beaudelaire é sempre un faro luminoso.
Un saudazo, Mikel, dende a patria do vento.
A patria do vento, ¡qué hermoso!
Como vai todo, Casilda? A expresión non é miña, é de Ferrín; este home cun pequeno poemario, titulado CON PÓLVORA E MAGNOLIAS, marcou tendencia na poesía galega contemporánea nos anos sesenta, a pesar da política hostil contra o idioma por parte do franquismo. Alégrome que che guste. Un saúdo
Publicar un comentario