A mala intención prestoulles boca de coiro e ollos que cuspían enxofre sobre certos obxectos ata entón inanimados. Un pregamento do prado fixo agromar vexetais de espellos cos que batía todo o que se movía cortando as arterias. Os animais de tiro morreron degolados pola propia imaxe. Os besbellos grises ergueron unha barreira de espiñas mentres as emparvadoras guindaban os ramallos do río por riba do arco roto.
Chegaron coma anxos pintados levando en grandes sopeiras o viño dos inocentes.
O campo sobrante comezou a escorar. A Eva do pórtico inclinouse, apoiando o dameiro das súas mans sobre un terrón de relva gris. As flores fixeron explosión producindo unha chamiña verde e, gradualmente, fileiras de arbustos secaron de pé e esvaeceron nunha nube de cabeleiras, negras e coloridas, enristradas ou non, silandeiras ou zunindo con todos os enredos do desexo.
Cando, despois de anos de aprendizaxe e escuma, a primeira tormenta arribou á terra do soño, abríronse cráteres ante os seus pasos, cráteres de auga salgada onde nadaban os crustáceos da fatiga, da resignación, do amor. E esa auga fértil era a memoria do sol. Os paxaros de alta mar fixeron alí o niño.
Intensa era a súa sede. A súa voz de algodón escorría pola neve deixando o rastro dun ferro sobre a plumaxe. Os usureiros que daban con eles, mudos de abraio, tendían a man para recibir a moeda de ouro dun lapo, a punta de aceiro, ou a pesada bágoa de estano, froito dunha árbore chamada impaciencia. O seu riso era a aurora boreal dun mundo coroado de soños e resentimentos.
MAURICE BLANCHARD (1890-1960): texto publicado na revista "Feuillets du Quatre Vingt et Un" in Aldo Pellegrini, Antología de la poesía surrealista, Argonauta, Barcelona, 1981.
Ningún comentario:
Publicar un comentario