 |
| O castiñeiro do val, Óleo, Castelao |
O TEMPO
De Babilonia en Babilonia
o tempo que se esfarela
sobre os muslos espidos da arxila.
Bota un ollo ás páxinas
da rocha e cala
para arrolar as espadas e as
Oriflamas e o sangue e os berros
e
as bágoas que lle deixan
un pouso
Toda ventá aberta
chámana fóra
para singlar cara as longas avenidas
dos mares esvaecidos
velados polos corsarios
dos longos cabelos de corda
O tempo vixía a morte
en todas as súas andainas
ela ponlle fácil os seus avances
e conta co espazo
compartido
De Babilonia a Babilonia
os xardíns besbellan tempo
a pleno vento
e soben a asaltar o céo
para honrar os seus froitos perdidos
no cume das estacións
O tempo circula para nós
mesmo nas autoestradas
que beirean o mar
nas radiacións do verán
O tempo non pasa
sobrevoa a sombra das nosas olladas
a dos nosos corpos
un instante do home case consumado
por iso ri das fronteiras
e das leis
O tempo ten o rostro da sombra fresca
e das bebidas esquecidas
ningún lampexo o cega
é a miseria do silencio
salvagardar todo
Conmovedor na súa amplitude
escachado
renace da póla
sobre a herba do arró
nos ollos dos paxaros
nos leitos dos ríos
A súa esencia só
a reserva aos cemiterios
dos séculos abandonados
nunca se escribirá aquí xace o tempo
fixo todo o que estivo na súa man para evitalo
O tempo díxome:
un día esquecereite
ben sei que non
vela a miña porta pechada
pois a ventá aberta
chamouno fóra
Voltará verme
para pór fin á viaxe
e cantar comigo:
de Babilonia en Babilonia
o tempo esmigallado
nunca esqueceu nada
O tempo é un can de rapina
din os vellos
mais ningún dos seus ruídos
me chegou aínda
soamente, onte, no limiar
da miña porta
dei cunha bágoa
pousada nunha folla da ameixeira
sería o tempo que revelaba a súa
identidade?
Sei de boa fonte
que acaba de ser admitido
no paraíso
Que tempo irá sobre o océano
dos teus ollos?
Acaso os nosos dedos cruzados
falan das bágoas da alba
pousadas sobre as follas da ameixeira?
HAMID SKIF
Ningún comentario:
Publicar un comentario