osirismelisa
Amor
Tal vez
se cadra
un día
polos camiños do zoolóxico,
tamén ela -gústanlle os animais-
veña ao xardín
sorrinte
a mesma
que na foto da mesa.
É tan fermosa
que ao mellor a resucitan.
O voso
século trinta
rebasará o enxame
das naderías que esgazan o corazón.
Todo o que non terminamos de amar,
recobrarémolo
nas estrelas de incontables noites.
Resucítame
aínda que só sexa
porque agardei como un poeta
rexeitando o absurdo cotián.
Resucítame
aínda que só sexa por iso.
Resucítame,
quero vivir o que me corresponde.
Para que non haxa máis amor - servidume,
casamentos,
luxuria,
soldos.
Para que, maldicindo as camas,
chimpando do catre,
o amor vaia polo mundo.
Para que o día
que a pena degrada.
Para que
ao berro de
-Camaradas!-
todo o mundo se sinta chamado.
Para non ter que vivir
en casas - furado.
Para que
desde hoxe
a familia sexa:
o pai
como mínimo o universo,
a nai
como mínimo a terra.
MAIAKOVSKI: Poemas, 1923, "Solicitude dirixida a..."
|
Ningún comentario:
Publicar un comentario