no deserto branco do papel
o meu vello camelo de palabras navega
por entre os ósos poeirentos
do poema morto de fatiga
teño sede
e ando, ando
abrindo a rota
teño sede
hai bocas afortunadas ateigadas de frases frescas
pero a miña sofre o martirio dunha lingua enxoita
por que me metería eu, meu deus, por entre as dunas?
se eu der con algunha pura musa na pálida area
diría: "a túa sede compráceme"
e logo non hei dar co acorde dunha canción fundamental?
unha canción ao infinito dun alento novo
que tolla este noxo e o poña nun niño de peteiros feroces
unha canción alén das ladaíñas do pranto
unha canción ao infinito
que calme a sede da nosa sede finalmente asulagada
si, unha chuvia peiteada finalmente con cabelos de xiada
si, quero saír
do meu casamento
e o seu divorcio
do meu despacho
e a seu suplicio
do meu contrato
e a súa distorsión
do meu salam salamareque
incomprensible e impotente
cando os nenos calan a boca
na patria infinda da inocencia
teño sede
sede
védeme aquí
diante vosa
meus irmáns humanos
pingas da miña gorxa
os dedos dirixíndose arelantes
cara a luz dunha fonte
teño sede
fonte
canto-fonte
a faiscaren
Le chant du desert
Claude Nougaro
 |
| luz filtrada |
Ningún comentario:
Publicar un comentario