ALMERÍA / ALDOUS HUXLEY

Os ventos aquí carecen de insignias en movemento pero percorren


unha baleira escuridade, unha destemperada luz;


ramas que nunca dobregan; nunca unha flor torturada 


treme, raíces exhaustas, a piques de voar;


alado futuro, murcho pasado, nin sementes nin follas


dan fé deses veloces pés invisibles; corren


ceibes por unha terra espida, o seu peito acolle


todo o fero amor dun sol en coiro.


Ti tes a luz por amante. Terra afortunada!


Que concibe o froito do seu diviño desexo.


Mais a seca poeira é todo o que ela pare,


esa arxila concebida polo perpetuo lume celestial.


Así que vinde, suave chuvia e delicadas nubes, e acougade


este amor radiante que ten a forza do odio.


ALDOUS HUXLEY: Poesía completa, Cátedra, Madrid, 2011

Gustav Klimt: O beixo II

A CHUVIA GRIS

A autora deste caderno estivo nalgunha ocasión en Almería, antes de que eclosionasen os prados de plástico. Realmente só atravesei a paisaxe desértica en tren e a impresión foi brutal. Lembro a terra cuberta de grechas e algún que outro cardo disecado. Subía de Marrocos atravesando o Atlas en autobús, e non lembro que alí a paisaxe estivese sometida a esa tortura. Como resultado escribín un poemiña automático deixándome levar pola forte impresión que me produciu a visión da terra desolada. Pero non sei onde o metín, así que non podo reproducilo.